Z reprezentacją Brazylii, w której barwach rozegrał 101 meczów, zdobył w 1994 roku mistrzostwo, a cztery lata później wicemistrzostwo świata. W finałach mistrzostw świata rozegrał 18 meczów. Wśród bramkarzy zagrał najwięcej razy w barwach reprezentacji Brazylii. Był uznanym specjalistą od obrony rzutów karnych. W półfinale Igrzysk Olimpijskich 1988 obronił trzy jedenastki wykonywane przez piłkarzy RFN, a dziesięć lat później na tym samym etapie rozgrywek, tyle, że na mistrzostwach świata, nie dał się pokonać Phillipowi Cocu i Ronaldowi de Boerowi, i dzięki temu to Brazylia, a nie Holandia, zagrała w finale turnieju. W 1994 roku w bezpośredniej batalii o Puchar Świata z Włochami z jedenastu metrów do brazylijskiej bramki nie trafili Roberto Baggio i Franco Baresi (strzelili nad bramką) oraz Daniele Massaro, którego strzał wybronił.
Na początku lat 90. odnosił sukcesy z AC Parmą. W 1992 roku wygrał z nią rywalizację o Puchar Włoch, a w kolejnym sezonie – o Puchar Zdobywców Pucharów. Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery w 1998 roku przypomniał o sobie w tureckimGalatasaray SK, z którym w tym czasie dwukrotnie triumfował w rozgrywkach ligowych i raz – w 2000 roku – w Pucharze UEFA.
