|
Państwo
|
Nowa Zelandia
|
Data i miejsce urodzenia
|
9 marca 1957 Auckland
|
Wzrost
|
180 cm
|
Gra
|
praworęczny, jednoręczny bekhend
|
Status profesjonalny
|
1975
|
Zakończenie kariery
|
1986
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
3
|
Najwyżej w rankingu
|
19 (16 kwietnia 1984)
|
Australian Open
|
4R (1981)
|
Roland Garros
|
3R (1977)
|
Wimbledon
|
F (1983)
|
US Open
|
3R (1982)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
8
|
Najwyżej w rankingu
|
46 (14 stycznia 1985)
|
Australian Open
|
QF (1980)
|
Roland Garros
|
QF (1982)
|
Wimbledon
|
QF (1981)
|
US Open
|
2R (1981)
|
Chris Lewis (ur. 9 marca 1957 w Auckland) – nowozelandzki tenisista, reprezentant kraju w Pucharze Davisa.
Kariera tenisowa
W 1975 roku Lewis wygrał juniorską edycję Wimbledonu w grze pojedynczej oraz awansował do finału US Open. W tym samym roku klasyfikowany był na pozycji lidera w zestawieniu juniorów.
Jako zawodowy tenisista występował w latach 1975–1986.
W grze pojedynczej zwyciężył w 3 turniejach rangi ATP World Tour oraz awansował do 7 finałów, w tym do finału Wimbledonu w 1983 roku. Był drugim w historii zawodnikiem z Nowej Zelandii, który doszedł do finału w londyńskiej imprezie. W finale przegrał z Johnem McEnroe[1].
W grze podwójnej Lewis triumfował w 8 zawodach z cyklu ATP World Tour, a także był uczestnikiem 8 finałów.
W latach 1977–1986 reprezentował Nową Zelandię w Pucharze Davisa, rozgrywając łącznie 42 spotkania, z których w 24 zwyciężył.
W rankingu gry pojedynczej Lewis najwyżej był na 19. miejscu (16 kwietnia 1984), a w klasyfikacji gry podwójnej na 46. pozycji (14 stycznia 1985).
Po zakończeniu kariery pełnił funkcję trenera m.in. Ivana Lendla i Carla-Uwe Steeba, a w 1996 został wpisany do galerii sław sportu nowozelandzkiego[2].
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (0–1)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
Finalista
|
1.
|
3 lipca 1983
|
Wimbledon, Londyn
|
Trawiasta
|
John McEnroe
|
2:6, 2:6, 2:6
|
Przypisy
Bibliografia