Miejscowość historycznie należy do ziemi wieluńskiej i związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XIII wieku. Wymieniona w dokumentach zapisanych w 1212-1213 jako "Chotynino", "Chotinino", "Kotinyn", "Chotenin"[4].
Według średniowiecznego dokumentu z 1211 książę wielkopolski Władysław Odonic zamienił Chotynin wraz z kilku innymi wsiami na Staw z synami Wawrzyńca: Dobrogostem i Cieszętą. W 1268 Bolesław Pobożny zamienił z Piotrem, synem Cieszęty, Chotynin na Kokanin i Rębielice, dając im takie wolności, jakie Piotr posiadał w swej dawnej wsi, tj. prawo do prowadzenia karczmy, piekarni oraz jatki rzeźniczej. W 1403 odnotowano w miejscowości młyn zbożowy. W 1403 bractwo ubogich z Bolesławca posiadało we wsi 3 kmieci gospodarujących na 3 półłankach. Kolejny dokument z 1498 odnotowuje również, że Bernard zastawił za 10 florenów swoje dobra w Chotyninie wraz z czynszem z ról mieszczańskich swojemu stryjowi Mikołajowi Dobirskiemu z powiatu kluczborskiego[4].
W 1511 miejscowość leżała w powiecie wieluńskim; w 1520 należała do parafii Bolesławiec; w 1564 do starostwa bolesławickiego. Została odnotowana w historycznych dokumentach podatkowych. Wymienia ją np. Liber beneficiorum archidiecezji gnieźnieńskiej spisana przez Jana Łaskiego w XVI wieku. W 1511 pięciu kmieci ze wsi oddawało arcybiskupowi dziesięcinę w wiardunku. Mieszczanie, którzy uprawiali role opustoszałe płacili podatki od 8 łanów. Natomiast dziesięcinę z pustek sprzedano za 1 grzywnę. W 1552 we wsi mieszkało 8 kmieci królewskich, 2. kmieci w części Chotyńskich, a 12. mieszczan bolesławieckich uprawiało we wsi rolę. W 1553 król polski miał w miejscowości 3. łany[4].
Ryszard Rosin: Słownik historyczno-geograficzny ziemi wieluńskiej w średniowieczu, hasło: „Chotynin”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 67-68.
