|
Chlorek benzoilu
Chlorek benzoilu
|
|
|
| Nazewnictwo
|
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
chlorek benzoilu
|
| Inne nazwy i oznaczenia
|
| chlorek kwasu benzoesowego
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
C7H5ClO
|
| Inne wzory
|
C6H5−CO−Cl
|
| Masa molowa
|
140,57 g/mol
|
| Wygląd
|
bezbarwna ciecz[1] o ostrej woni[2]
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
98-88-4
|
| PubChem
|
7412
|
|
|
| InChI
|
InChI=1S/C7H5ClO/c8-7(9)6-4-2-1-3-5-6/h1-5H
|
| InChIKey
|
PASDCCFISLVPSO-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
| Niebezpieczeństwa
|
| Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2012-04-19]
|
|
|
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
|
| Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[5]
|
|
|
|
|
| Zwroty H
|
H302, H312, H314, H317, H332
|
| Zwroty P
|
P280, P305+P351+P338, P310[1]
|
|
|
| Europejskie oznakowanie substancji
|
| oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
|
| Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[5]
|
|
Żrący
(C)
|
|
|
|
| Zwroty R
|
R20/21/22, R34, R43
|
| Zwroty S
|
S1/2, S26, S36/37/39, S45
|
|
|
| NFPA 704
|
Na podstawie
podanego źródła[6]
|
|
|
|
|
| Temperatura zapłonu
|
72 °C (zamknięty tygiel)[1]
|
| Temperatura samozapłonu
|
600 °C (1013 hPa)[1]
|
| Numer RTECS
|
DM6600000
|
| Dawka śmiertelna
|
LD50 1900 mg/kg (doustnie, szczur)[1]
|
|
| Podobne związki
|
| Podobne związki
|
chlorek acylu, chlorek oksalilu, chlorek benzalu, chloroacetofenon, chlorek benzylu, tlenochlorek węgla
|
| Pochodne
|
kwas benzoesowy Ph−COOH
benzamid Ph−CO−NH2
acetofenon Ph−CO−CH3
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
|
Chlorek benzoilu – organiczny związek chemiczny, pochodna kwasu benzoesowego.
Właściwości
Należy do klasy chlorków kwasowych kwasów karboksylowych[7]. Ulega hydrolizie, rozkładając się na kwas benzoesowy i chlorowodór (kwas solny).
Otrzymywanie
Otrzymywany przez chlorowanie kwasu benzoesowego, np. pentachlorkiem fosforu[8] lub chlorkiem sulfurylu.
Stosowany do benzoilowania alkoholi, amin i innych nukleofilowych grup funkcyjnych[9][10] oraz jako półprodukt w syntezie organicznej[11], np. przy otrzymywaniu barwników[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Chlorek benzoilu (nr 240540) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2012-04-19]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b Encyklopedia popularna. Wyd. II. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1983, s. 262. ISBN 83-01-00000-7.
- ↑ a b c d e David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 3-40, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ a b Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .
- ↑ a b Chlorek benzoilu, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-04-10] (ang.).
- ↑ Chlorek benzoilu (nr 240540) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2012-04-19]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Podręczny słownik chemiczny, RomualdR. Hassa (red.), JanuszJ. Mrzigod (red.), JanuszJ. Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 72, ISBN 83-7183-240-0 .
- ↑ Dieter Seebach, Robert Haessig, Jozef Gabriel. Low-Temperature 13C-NMR. Spectroscopy of Organolithium Derivatives. – 13C,6Li-Coupling, a Powerful Structural Information. „Helvetica Chimica Acta”. 66 (1), s. 308–337, 1983. DOI: 10.1002/hlca.19830660128.
- ↑ Artur I. Vogel: Preparatyka organiczna. Wyd. 4. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1964, s. 593–595.
- ↑ Theodora W. Greene, Peter G.M. Wuts: Protective groups in organic synthesis. New York: Wiley, 1999, s. 173–176, 482. ISBN 0-471-16019-9.
- ↑ Preps in which benzoyl chloride appears. Organic Syntheses. [dostęp 2011-03-03].
|
|
