Chen Danqing (chiń. upr. 陈丹青; chiń. trad. 陳丹青; pinyin Chén Dānqīng, ur. 11 sierpnia 1953 w Szanghaju) – chiński malarz, jeden z głównych przedstawicieli szkoły „rustykalnego realizmu” (xiangtu xieshi), będącego w sztukach plastycznych zjawiskiem równoległym do tzw. literatury poszukiwania korzeni[1].
W czasie rewolucji kulturalnej jego rodzina była prześladowana, a jego samego zesłano na wieś do Jiangxi i Jiangsu, gdzie spędził łącznie 8 lat i sam się nauczył malować; pod koniec rewolucji kulturalnej wyjechał do Tybetu, gdzie zastała go śmierć Mao Zedonga. W oparciu o sceny rozpaczy, jakie obserwował[1], stworzył obrazy w stylu socrealizmu[2], które dostały się na ogólnochińską wystawę w 1977. Na ich podstawie, w 1978, dostał się na studia magisterskie w Akademii Sztuki w Pekinie, którą ukończył w 1980 i przez dwa lata wykładał na tej uczelni. Następnie na 18 lat wyjechał do USA, by wrócić w 2000 roku[1].
Jego najbardziej znany cykl to portrety Tybetańczyków, które pokazał na wystawie dyplomowej w 1980[1]. Zrezygnowawszy z monumentalnego stylu socrealistycznego, zwrócił się ku realizmowi[2], nie idealizując postaci, ale traktując je z empatią i sympatią. Wysoko ceniono – zwłaszcza w latach 1980., gdy była to nowość – jego realistyczne podejście, zmysł obserwacji i zdolność ukazania, poprzez portret, ciężkiego życia ludzi z prowincji[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e Vivian Y. Li, Julia F. Andrews: Rustic Realism in Art. W: David Pong: Encyclopedia of modern China. T. 3, N-T. Farmington Hills, MI: Charles Scribner's Sons/Gale Cengage Learning, 2009, s. 325-326. ISBN 978-0-684-31569-0. (ang.).
- ↑ a b Eduardo Welsh: Chen Danqing. [w:] Encyclopedia of Contemporary Chinese Culture [on-line]. EdwART, 2011. [dostęp 2017-02-02]. (ang.).
