Chalid Muhji ad-Din
Przed 1954 rokiem
|
| Data i miejsce urodzenia
|
17 sierpnia 1922
Kafr Szukr
|
| Data i miejsce śmierci
|
6 maja 2018
Kair
|
| przewodniczący Narodowo-Postępowej Partii Zjednoczenia
|
| Okres
|
od 1976
do 2004
|
| Przynależność polityczna
|
Narodowo-Postępowa Partia Zjednoczenia
|
| Poprzednik
|
założenie partii
|
| Następca
|
Rifat as-Sajjid
|
| deputowany do Zgromadzenia Ludowego
|
| Okres
|
od 1990
do 1996
|
| Przynależność polityczna
|
Narodowo-Postępowa Partia Zjednoczenia
|
|
|
Chalid Muhji ad-Din (ur. 17 sierpnia 1922, zm. 6 maja 2018[1]) – egipski wojskowy i polityk, uczestnik rewolucji Wolnych Oficerów w Egipcie.
Życiorys
Ukończył Królewską Akademię Wojskową w Kairze w 1940[2]. W 1949 był jednym z założycieli konspiracyjnej organizacji wojskowych, która przyjęła następnie nazwę Wolnych Oficerów. Był zafascynowany marksizmem, z czasem związał się z organizacjami komunistycznymi[3]. W wojsku dosłużył się stopnia majora[2]. Po rewolucji w lipcu 1952 wszedł do Rady Rewolucyjnych Dowódców. W walce o władzę między Gamalem Abdel Naserem a pierwszym prezydentem Republiki Egipskiej Muhammadem Nadżibem opowiedział się po stronie tego ostatniego, jako jedyny z członków Rady. W końcu lutego 1954, gdy Naser podjął pierwszą próbę definitywnego odsunięcia Nadżiba od władzy, Muhji ad-Din wyprowadził na ulice oddziały wojsk pancernych, w których posiadał znaczne wpływy. Z uwagi na jego popularność także w formacjach kawaleryjskich Naser zgodził się, by Nadżib pozostał prezydentem[4].
Wpływy Nasera w kraju i jego popularność nadal rosły i wkrótce to on faktycznie kontrolował sytuację w Egipcie. Pod presją Nasera i jego zwolenników wiosną 1954 doszło do aresztowań niechętnych im wydawców i wykładowców uniwersyteckich, zaś 14 kwietnia 1954 zabroniono działalności państwowej osobom sprawującym stanowiska w służbie publicznej w latach 1946-1952. Kroki te skłoniły Muhji ad-Dina do wystąpienia z Rady Rewolucyjnych Dowódców[4]. Do ścisłej elity władzy powrócił, gdy Naser przyjął w polityce wewnętrznej kurs socjalistyczny. W październiku 1956 powierzono mu stanowisko redaktora jednego z pism rządowych[5]. Został także sekretarzem egipskiej monopartii - Unii Narodowej, utworzonej w 1957[6].
Pozostawał aktywny w polityce egipskiej po śmierci Nasera i objęciu urzędu prezydenckiego przez Anwara as-Sadata. Po restytuowaniu przez niego systemu wielopartyjnego w Egipcie, co nastąpiło w 1976, Muhji ad-Din został przewodniczącym lewicowej Narodowo-Postępowej Partii Zjednoczenia[7]. Znajdowała się ona w zdecydowanej opozycji wobec polityki as-Sadata[8]. Później Muhji ad-Din przyznawał, że as-Sadat osiągnął jednak w czasie prezydentury trzy istotne rzeczy: stoczył wojnę Jom Kipur z Izraelem, przywrócił system wielopartyjny w Egipcie i zawarł pokój z Izraelem[2].
Działał w egipskiej polityce także w okresie sprawowania rządów przez Husniego Mubaraka, po zamordowaniu as-Sadata 6 października 1981. Nadal kierował Narodowo-Postępową Partią Zjednoczenia, w 1990 został z jej ramienia deputowanym do parlamentu. W 2004 przekazał przewodnictwo w partii Rifatowi as-Sajjidowi[9].
Zmarł w 2018 r. jako ostatni z przywódców rewolucji egipskiej w 1952 r.[1]
Kuzyn Zakarijji Muhji ad-Dina, również działacza ruchu Wolnych Oficerów.
Przypisy
- ↑ a b Khaled Mohieddin, last member of Egypt's Revolutionary Command Council, dies
- ↑ a b c 'The red major'. [dostęp 2013-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-17)].
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 104. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ a b Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 113-114. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 125. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 130. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 187. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 198. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Veteran democrat to run for president. [dostęp 2013-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-20)].
.svg){kind=small}