W 1924 był majorem rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, w grupie lekarzy. Posiadał przydział mobilizacyjny do 7 Batalionu Sanitarnego w Poznaniu. Dziesięć lat później, w tym samym stopniu i z tym samym starszeństwem, był oficerem pospolitego ruszenia z przydziałem mobilizacyjnym do Kadry Zapasowej 7 Szpitala Okręgowego w Poznaniu.
Więziony w Forcie VII w Poznaniu, następnie zamordowany przez Niemców w egzekucji poza obrębem fortu w styczniu 1940.