Catherine Spaak

Catherine Spaak (1975)
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1945 Boulogne-Billancourt
Data i miejsce śmierci	17 kwietnia 2022 Rzym
Zawód	aktorka, piosenkarka, prezenterka telewizyjna
Lata aktywności	1960–2019
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Catherine Spaak (ur. 3 kwietnia 1945 w Boulogne-Billancourt, zm. 17 kwietnia 2022 w Rzymie^[1]) – francuska i włoska aktorka i piosenkarka belgijskiego pochodzenia, córka scenarzysty Charles’a Spaaka, naturalizowana Włoszka (miała obywatelstwo francuskie i włoskie)^[2].

W latach 60. i 70. była popularną odtwórczynią ról komediowych w filmach włoskich, realizowanych przez najbardziej znanych reżyserów, takich jak: Alberto Lattuada, Damiano Damiani, Mario Monicelli czy Dino Risi. Od lat 80. znana również jako prezenterka telewizyjna.

Catherine Spaak urodziła się 3 kwietnia 1945 roku w Boulogne-Billancourt w belgijskiej rodzinie artystów: jej ojciec, Charles Spaak, był scenarzystą filmowym, zaś matka, Claudie Clèves – aktorką; aktorką jest również jej siostra, Agnès. Jej wuj, Paul-Henri był przez kilka kadencji premierem Belgii^[3].

W 1960 roku Catherine Spaak przeprowadziła się do Włoch^[3]. Po zagraniu niewielkiej roli w filmie Le trou Jacques’a Beckera, w 1960 roku zadebiutowała we Włoszech w filmie Alberta Lattuady I dolci inganni, kreując stereotyp nastolatki bez skrupułów. Podobną postać kreowała w licznych filmach, w których grała w pierwszej połowie lat 60., takich jak Diciottenni al sole, Il sorpasso, La noia, La calda vita, La parmigiana, La bugiarda i La voglia matta. Na ich planie zdjęciowym poznała Fabrizia Capucciego, za którego wyszła w 1963 roku i z którego to związku urodziła się Sabrina, aktorka teatralna^[4].

W tym samym czasie rozpoczęła we Włoszech karierę piosenkarską^[4]. W 1962 roku wytwórnia Ricordi wydała jej debiutancki singiel, „Perdono”^[5], a w 1963 – debiutancką płytę długogrającą, zatytułowaną jej imieniem i nazwiskiem^[6].

W 1964 roku otrzymała Targa d’oro na David di Donatello. Kontynuowała we Włoszech współpracę z najbardziej znanymi autorami i reżyserami, stając się stałą odtwórczynią ról komediowych (Armia Brancaleone, Adulterio all’Italiana, La matriarca, Certo, certissimo... anzi probabile)^[4].

Później porzuciła typ filmowej „lolitki”, by zagrać w komediach o bardziej gorzkim i sarkastycznym zabarwieniu, takich jak Adulterio all’Italiana (1966, reż. Pasquale Festa Campanile)^[3]. W 1968 roku pod kierunkiem Antonello Falqui zagrała w La vedova allegra, musicalu telewizyjnym będącym adaptacją operetki o tym samym tytule. W partiach śpiewanych dubbingowała ją Lucia Mannucci z Quartetto Cetra, a jej partnerem był Johnny Dorelli^[4]. Pomiędzy nimi narodziła się więź uczuciowa, która następnie doprowadziła ich do zawarcia związku małżeńskiego (1972–1978)^[3], z którego urodził się syn, Giorgio Guidi^[7]. Filmy z lat 60. i 70., w których grała Catherine Spaak, zwróciły na nią uwagę publiczności i sprawiły, że stała się wzorem do naśladowania dla ówczesnych dziewcząt^[8].

Pod koniec lat 70. zaczęła pracować jako dziennikarka dla Corriere della Sera, Mattino di Napoli oraz dla magazynów Anna, Moda i TV Sorrisi e Canzoni^[8]. Stopniowo ograniczała swoją działalność filmową. W sezonie 1978–1979 występowała w roli Rossany w komedii muzycznej Cyrano (napisanej przez Riccarda Pazzaglię i Domenica Modugna), w reżyserii Daniele D’Anza^[4].

Po kilku latach nieobecności w kinie powróciła do życia publicznego jako dziennikarka i prezenterka telewizyjna: w sieci Mediaset w 1985 roku zainaugurowała program Forum, który był wówczas prezentowany przez Ritę Dalla Chiesę^[3]. Od 1987 roku przez ponad 15 lat prowadziła w Rai 3 talk-show Harem^[8]. Gościła w tym czasie, między innymi, aktorki Catherine Deneuve i Rossellę Falk oraz pisarkę Helgę Schneider^[2].

W 2002 roku rozpoczęła w kanale La7 prowadzenie Il sogno dell'angelo, programu poświęconego zjawiskom paranormalnym^[9].

W latach 1993–2010 była żoną architekta Daniela Reya, a w 2013 roku wyszła ponownie za mąż za Vladimira Tusellego^[3].

Od 26 stycznia 2015 roku była jedną z uczestniczek dziesiątej edycji reality show, L’isola dei famosi, emitowanego przez Canale 5 i prowadzonego przez Alessię Marcuzzi^[4].

Wraz z Brigitte Bardot wystosowała apel do José Barroso o ustanowienie Europejskiego Dnia Wegetarianizmu^[4].

We wrześniu 2020 roku Catherine Spaak została zaproszona do programu Storie Italiane, prowadzonego na Rai 1 przez Eleonorę Daniele, aby zaprezentować swój nowy film, La vacanza. W trakcie rozmowy ujawniła, że pół roku wcześniej miała wylew krwi do mózgu, a później napady padaczkowe z powodu blizn. Aktorka dodała: „Nie przyjechałam tu tylko po to, żeby rozmawiać o moim filmie. Chcę przekazać ludziom wiadomość, że jeśli jesteśmy chorzy, to nie musimy się wstydzić. Nie straciłam hartu ducha i odwagi. Mówię wszystkim, że idę do przodu”^[10].

W 1982 roku wydała swoją pierwszą książkę "26 donne", po której ukazała się autobiografia "Da me". (1992) oraz powieści "Un cuore perso" (1995) i "Oltre il cielo" (1996)^[8].

Lista na podstawie IMDb^[11] oraz Film Italia^[12]:

• Le Trou, reż. Jacques Becker (1960)
• Dolci inganni, reż. Alberto Lattuada (1960)
• Il carro armato dell'8 settembre, reż. Gianni Puccini (1960)
• Le puits aux trois vérités, reż. François Villiers (1961)
• La voglia matta, reż. Luciano Salce (1962)
• Diciottenni al sole, reż. Camillo Mastrocinque (1962)
• Il sorpasso, reż. Dino Risi (1962)
• La calda vita, reż. Florestano Vancini (1963)
• Le monachine, reż. Luciano Salce (1963)
• La noia, reż. Damiano Damiani (1963)
• La parmigiana, reż. Antonio Pietrangeli (1963)
• Le donne, episod L'amore difficile, reż. Sergio Sollima (1963)
• 3 notti d’amore, reż. Renato Castellani, Luigi Comencini i Franco Rossi (1964)
• La ronde, reż. Roger Vadim (1964)
• Weekend w Zuydcoote, reż. Henri Verneuil (1964)
• L’uomo dei 5 palloni, epizod Oggi, domani, dopodomani, reż. Marco Ferreri (1965)
• La bugiarda, reż. Luigi Comencini (1965)
• Made in Italy, reż. Nanni Loy (1965)
• Il marito è mio e l'ammazzo quando mi pare, reż. Pasquale Festa Campanile (1966)
• Madamigella di Maupin, reż. Mauro Bolognini (1966)
• Non faccio la guerra, faccio l'amore, reż. Franco Rossi (1966)
• Adulterio all’Italiana, reż. Pasquale Festa Campanile (1966)
• Armia Brancaleone, reż. Mario Monicelli (1966)
• Hotel, reż. Richard Quine (1967)
• Una ragazza piuttosto complicata, reż. Damiano Damiani (1968)
• La notte è fatta per... rubare, reż. Giorgio Capitani (1968)
• La matriarca, reż. Pasquale Festa Campanile (1968)
• This Must Be Belgium, reż. Mel Stuart (1969)
• Certo, certissimo, anzi... probabile, reż. Marcello Fondato (1969)
• Con quale amore, con quanto amore, reż. Pasquale Festa Campanile (1970)
• Il gatto a nove code, reż. Dario Argento (1971)
• La schiava io ce l'ho e tu no, reż. Giorgio Capitani (1972)
• Un uomo dalla pelle dura, reż. Franco Prosperi (1972)
• Causa di divorzio, reż. Marcello Fondato (1972)
• Un meurtre est un meurtre, reż. Étienne Périer (1972)
• Cari genitori, reż. Enrico Maria Salerno (1973)
• Storia di una monaca di clausura, reż. Domenico Paolella (1973)
• La via dei babbuini, reż. Luigi Magni (1974)
• Los pájaros de Baden-Baden, reż. Mario Camus (1975)
• La parola di un fuorilegge... è legge!, reż. Antonio Margheriti (1975)
• Febbre da cavallo, reż. Steno (1976)
• Bruciati da cocente passione, reż. Giorgio Capitani (1976)
• Per vivere meglio, divertitevi con noi, epizod Il teorema gregoriano, reż. Flavio Mogherini (1978)
• Io e Caterina, reż. Alberto Sordi (1980)
• Rag. Arturo De Fanti, bancario precario, reż. Luciano Salce (1980)
• Il carnet di Armando, epizod I seduttori della domenica, reż. Dino Risi (1980)
• Miele di donna, Gianfranco Angelucci (1981)
• Claretta, reż. Pasquale Squitieri (1984)
• Scandalo segreto, reż. Monica Vitti (1989)
• Tandem, reż. Lucio Pellegrini (2000)
• Joy - Scherzi di gioia, reż. Adriano Wajskol (2002)
• Promessa d’amore, reż. Ugo Fabrizio Giordani (2004)
• Te lo leggo negli occhi, reż. Valia Santella (2004)
• Dalla parte giusta, reż. Roberto Leoni (2005)
• L’uomo privato, reż. Emidio Greco (2007)
• Alice, reż. Oreste Crisostomi (2010)
• I più grandi di tutti, reż. Carlo Virzì (2012)
• Ti sposo ma non troppo, reż. Gabriele Pignotta (2014)
• La vacanza, reż. Enrico Iannaccone (2019)

Lista na podstawie IMDb^[11]:

• La vedova allegra (1968, film TV)
• La gatta (1978, miniserial TV)
• Racconti di fantascienza (1979, serial TV)
• Fosca (1981, film TV)
• Freddo da morire (1982, film TV)
• La martingal (1983, film TV)
• Benedetta e company (1983, film TV)
• Ophiria (1983, miniserial TV)
• Un seul être vous manque (1984, serial TV)
• Affari di famiglia (1986, film TV)
• Cinéma 16 (1986, serial TV)
• Le rire de Caïn (1986, miniserial TV)
• La voglia di vincere (1987, miniserial TV)
• L'ingranaggio (1987, film TV)
• Sei delitti per padre Brown (1988, miniserial TV)
• E non se ne vogliono andare! (1988, film TV)
• E se poi se ne vanno? (1989, film TV)
• Une famille formidable (1993, serial TV)
• Il ritorno del piccolo Lord (2000, film TV)
• Questa è la mia terra (2006, serial TV)
• Zen (2011, miniserial TV)
• Mistery! (2011, serial TV)
• Un medico in famiglia (2013, serial TV)

• Linea Verde (1981)^[13]
• Forum (Mediaset, 1985–1988)^[3][13]
• Harem (Rai 3, 1987–2002)^[8]
• Pascià (Rai 3, 1996)^[14]
• Il sogno dell'angelo (LA7)^[9]
• Destini: quando la vita è romanzo (Rete 4, 2004)^[13]
• Ballando con le stelle (2007)^[11]
• Si può fare! (Rai 1, 2014)^[15]
• L’isola dei famosi 10 (2015)^[4]

Lista na podstawie strony domowej artystki (lata 1969–2009)^[16]:

• Aspettando Jo (1969)
• Promesse, promesse (1971)
• Cyrano (1980)
• L’uomo del destino 2002)
• La capra (2004)
• Storie Parallele Edith Piaf (2006)
• Soirée Debussy (2007)
• Vivien Leigh (2008)
• Il piccolo principe (2009)
• Racconti dal faro (2013)^[17]
• Colette, donna straordinaria (2017)^[18]
• Il segreto di Hanna (2019)^[19]

Lista na podstawie Discogs^[20]:

• 1963 – Catherine Spaak
• 1964 – Noi siamo i giovani
• 1970 – Promesse... promesse ... (z Johnnym Dorellim)
• 1973 – Toi et moi (z Johnnym Dorellim)
• 1976 – Catherine Spaak
• 1978 – Cyrano (z Domenikiem Modugno)
• La nostra primavera (wydany w Brazylii, rok nieznany)

• David di Donatello 1964: Targa d’oro, La noia (Pustka), reż. Damiano Damiani

• Catherine Spaak w bazie IMDb (ang.)
• Catherine Spaak w bazie Filmweb
• Catherine Spaak w bazie Notable Names Database (ang.)
• Catherine Spaak na Rotten Tomatoes