Carlos Palomino

Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1949 San Luis Río Colorado
Obywatelstwo	Meksyk
Wzrost	174 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	38
Zwycięstwa	31
Przez nokauty	19
Porażki	4
Remisy	3

Carlos Palomino (ur. 10 sierpnia 1949 w San Luis Río Colorado) – meksykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii półśredniej.

Gdy miał dziesięć lat, jego rodzina przeniosła się do Stanów Zjednoczonych i zamieszkała w Santa Ana. Palomino odnosił sukcesy w boksie amatorskim, gdy służył w United States Army. Był mistrzem armii w 1971 i 1972 w wadze półśredniej, a także amatorskim mistrzem USA (AAU) w wadze lekkopółśredniej w 1972 (pokonał wówczas przyszłego mistrza olimpijskiego Sugar Raya Sealesa^[1].

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1972. Po wygraniu 10 walk i zremisowaniu jednej doznał w 1974 pierwszej porażki, gdy pokonał go Andy Price. W listopadzie 1975 zremisował z wysoko notowanym Hedgemonem Lewisem.

22 czerwca 1976 w Londynie zmierzył się z mistrzem świata organizacji World Boxing Council w wadze półśredniej Johnem Straceyem. Pokonał go przez techniczny nokaut w 12. rundzie i został nowym mistrzem świata^[2].

Palomino w obronie zdobytego tytułu mistrzowskiego pokonał kolejno: Armando Muñíza 21 stycznia 1977 w Los Angeles przez techniczny nokaut w 15. rundzie^[3], Dave’a Boya Greena 14 czerwca 1977 w Londynie przez nokaut w 11. rundzie^[4], Everaldo Costę Azevedo 13 września 1977 w Los Angeles na punkty^[5], José Palaciosa 10 grudnia 1977 w Los Angels przez nokaut w 13. rundzie^[6], Ryu Sorimachi 11 lutego 1978 w Las Vegas przez nokaut w 7. rundzie^[7], Mimouna Mohatara 18 marca 1978 w Las Vegas przez techniczny nokaut w 9. rundzie^[8] i ponownie Armando Muñíza 25 maja 1978 w Los Angeles na punkty^[9].

W kolejnej walce Palomino stracił tytuł mistrzowski. 14 stycznia 1979 w San Juan Wilfred Benítez pokonał go niejednogłośnie na punkty^[10][11].

W następnej walce Palomino zmierzył się z Roberto Duránem, który przeszedł do wagi półśredniej po rezygnacji z tytułu mistrzowskiego w wadze lekkiej. 22 czerwca 1979 Durán jednogłośnie zwyciężył na punkty. Po tej walce Palomino wycofał się z zawodowego uprawiania boksu.

Próbował swych sił jako aktor, występując w wielu filmach i programach telewizyjnych. Jego młodszy brat Paul Palomino był bokserem amatorskim. Zginął wraz z pozostałymi członkami reprezentacji USA w katastrofie lotniczej na Okęciu w 1980.

Carlos Palomino powrócił do zawodowego uprawiania boksu w 1997. W wieku 48 lat wygrał cztery walki przez nokaut (w tym z byłym mistrzem świata René Arredondo, ale w kolejnej przegrał na punkty w maju 1998 z Wilfredo Riverą i ostatecznie zakończył karierę pięściarską.

Został wybrany w 2004 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[12].

Filmy fabularne^[13]

Seriale

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 558-561. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
• Carlos Palomino [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-09-15]  (ang.).
• Carlos Palomino [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-09-15]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Palomino [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15]  (ang.).
• Carlos PALOMINO [online], Sport & Note [dostęp 2013-09-15]  (ang.).