Był asystentem w szkole technicznej w Brnie, a potem w Bielsku. Najszerzej znany jest dzięki działalności swojej firmy budowlano-architektonicznej „Karl Korn” (koncesja na prowadzenie w 1882; firma działała także po śmierci Carla Korna pod dawną nazwą, ale kierowana przez syna Felixa). Był też właścicielem cegielni, kamieniołomu w Straconce (należącego wcześniej do jego brata, Juliusza) i tartaku, a przez pewien czas (ok. 1889–1904) hotelu Kaiserhof (dziś President) w Bielsku. W uznaniu dla jego pracy, otrzymał od cesarza Austrii, Franciszka Józefa I, tytuł cesarsko-królewskiego radcy budowlanego (kaiserlicher und königlicher Baurat). Sprawował funkcję przewodniczącego Towarzystwa Budowlanego, był założycielem Związku Wsparcia przy Uniwersytecie Wiedeńskim, członkiem korporacji Franconia oraz członkiem Zarządu Izraelickiej Gminy Wyznaniowej w Bielsku. Był filantropem; wspierał finansowo ubogie dzieci i studentów bez względu na ich wyznanie. Posiadał w swojej firmie budowlanej własną jednostkę straży pożarnej, co było wówczas rzadkością.
Jego żoną była Paula z domu Tugendhat (1858–1929), z którą miał trzech synów: Felixa, Ottona i Fritza. Zmarł w Bielsku. Jest pochowany obok żony na cmentarzu żydowskim przy ulicy Cieszyńskiej. Podczas II wojny światowej jego grobowiec został zdewastowany, a nagrobek – skradziony. Nowy, ufundowany przez rodzinę, został odsłonięty 9 września 2009[2]. Jego autorem i wykonawcą jest Andrzej Strączek. Na nagrobku zostali upamiętnieni także syn Felix Korn i jego żona Stefania, którzy zmarli w czasie wojny w Kazachstanie. W 1998 Korn został uhonorowany przez władze Bielska-Białej ulicą swojego imienia. Rodzina Carla Korna do dnia dzisiejszego mieszka w Bielsku-Białej.
Karol Korn. Budowniczy miasta, red. D. Wiewióra, E. Chojecka, E. Janoszek, J. Proszyk; Bielsko-Biała 2016, ISBN 978-83-946214-2-1
Bartosz Dębowski: Życie i dokonania Karola Korna. Bielsko-Biała: 2008 (praca konkursowa w zbiorach biblioteki Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Bielsku-Białej)