Carl Adalbert Herrmann (ur. 24 kwietnia 1791 w Opolu jako Carolus Ignatius
Albertus Hermann[1], zm. 14 kwietnia 1845 we Wrocławiu[2]) – niemiecki artysta malarz.
Jego ojcem był Ignatz Herrmann, kominiarz, który następnie uzyskał stanowisko skarbnika miejskiego[3]. Celem nauki malarstwa Carl wyjechał do Pragi, gdzie uczył się u Josepha Berglera(inne języki). Naukę kontynuował w Dreźnie w tamtejszej Hochschule für Bildende Künste Dresden(inne języki) (Wyższej Szkole Sztuk Pięknych), gdzie został uczniem Moritza von Retzscha(inne języki)[1]. Od 1814 r. ponownie zamieszkał w swoim rodzinnym mieście[4]. Dzięki stypendium rządu pruskiego, od jesieni 1817 do wiosny 1820, przebywał we Włoszech, głównie w Rzymie, studiując tamtejsze dzieła malarskie i wiążąc się z nazareńczykami, w tym z Johannem Overbeckiem[5]. Po powrocie do Opola pracował jako artysta malarz, ale z powodu małej liczby zamówień został w 1826 r. zmuszony do przeprowadzki do Wrocławia, gdzie przez szereg lat także miał trudności z utrzymaniem się. W 1834 otrzymał posadę nauczyciela rysunku w dwóch wrocławskich gimnazjach: św. Elżbiety i św. Marii Magdaleny. W 1836 został profesorem gimnazjalnym[6]. Był jednym z założycieli Breslauer Künstler-Verein (Wrocławskiego Stowarzyszenia Artystów), organizatorem wielu wystaw wrocławskich malarzy[7].
We wrześniu 1820 ożenił się z Johanną z d. Jackel; mieli córki Marię i Annę[8].
Specjalizował się w portretach (pozował mu m.in. papież Pius VII), a także w kopiach dzieł słynnych dawnych włoskich malarzy, w tym Rafaela[9]. Malował również obrazy o tematyce religijnej[10]. W latach 1815-1834 prowadził dziennik, współcześnie przechowywany w Archiwum Państwowym w Opolu, jego część, pod tytułem "Carla Herrmanna zbiór receptur różnych", archiwum wydało w 2019 r.[11]
↑Kapałka R., 2015: Znani i nieznani z regionu – przewodnik biobibliograficzny
Carl Ignatz Adalbert Hermann, malarz z Opola. Bibliotekarz Opolski, 3, strona 79 [1]
↑Kozak A., 2018: Lata nauki i studiów Carla Adalberta Herrmanna (1791 - 1845). W: Sztuka dawnego Opola (red. Czechowicz B., Filipczyk J., Kozieł A.). Wyd. Muzeum Śląska Opolskiego, s. 146, 150, 157