Budynek przy ul. Zamkowej 30 w Sanoku

Budynek przy ul. Zamkowej 30 w Sanoku
Zabytek: nr rej. A-504 z 6 listopada 1990[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sanok

Adres

ul. Zamkowa 30
(Śródmieście)

Typ budynku

kamienica

Ukończenie budowy

koniec XIX wieku

Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Budynek przy ul. Zamkowej 30 w Sanoku”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Budynek przy ul. Zamkowej 30 w Sanoku”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Budynek przy ul. Zamkowej 30 w Sanoku”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Budynek przy ul. Zamkowej 30 w Sanoku”
Ziemia49°33′51,65″N 22°12′23,65″E/49,564347 22,206569
Multimedia w Wikimedia Commons

Budynek przy ul. Zamkowej 30 w Sanoku – budynek położony przy ulicy Zamkowej 30 w Sanoku.

Budynek pochodzi z końca XIX wieku. Do 1939 pod adresem ul. Zamkowej 30 funkcjonowała dyrekcja założonej w 1913 firmy „Grabownica. Towarzystwo Wiertnicze w Sanoku. Sp. z o. o.” (działająca w Grabownicy Starzeńskiej), w której zarządzie byli w latach 30. dr Józef Parnas, Gustaw Baudu, inż. Józef Pommier, zaś dyrektorem był inż. Maksymilian Fingerchut; do tego adresu była także przypisana Zofia Fingerchut)[2][3][4][5][6][7][8][9][10]. Budynek, stanowiący niejako enklawę wytworności, wyposażony w zasilanie elektryczne i ogrodzony żelaznym parkanem, opisał pisarz Kalman Segal w swojej powieści pt. Nad dziwną rzeką Sambation, napisanej w 1955 i wydanej w 1957[11].

Podczas II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej przedsiębiorstwo w budynku przed przemianowanym adresem Schlossstrasse 30 działało pod nazwą Beskiden-Erdöl-Gewinn.-Ges., Betriebsabteilung 0/3[12][13].

W okresie PRL w budynku funkcjonowała Wojskowa Komenda Uzupełnień w Sanoku[14]; z dniem 8 lutego 1990 została przeniesiona do koszar wojskowych w sanockiej dzielnicy Olchowce przy ulicy Przemyskiej 1[15]. Na bramie wjazdowej do posesji były umieszczone litery „LWP”, pozostające w tym miejscu na początku lat 90.[16].

W 1995 Zarząd Miasta Sanoka przekazał budynek na rzecz działalności Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Sanoku, który rozpoczął działalność w nim od maja 1996 i kontynuował w kolejnych latach[17][18] (ponadto w lokalach budynku podjęły funkcjonowanie Polski Komitet Pomocy Społecznej oraz klub seniora)[19]. Z dniem 4 sierpnia 2020 MOPS został przeniesiony z budynku do obiektów, w których wcześniej funkcjonował Areszt Śledczy Sanok[20].

Budynek został wpisany do rejestru zabytków (1990)[1] oraz do gminnej ewidencji zabytków miasta Sanoka[21].

Przypisy

  1. ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 144 [dostęp 2016-10-20].
  2. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 490.
  3. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 513.
  4. ↑ Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu. Warszawa: 1932, s. Nr 355.
  5. ↑ Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu. Warszawa: 1934, s. Nr 864.
  6. ↑ Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności: według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: Pocztowa Kasa Oszczędności, 1934, s. 531.
  7. ↑ Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu. Warszawa: 1936, s. Nr 1082.
  8. ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
  9. ↑ Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu. Warszawa: 1938, s. Nr 1102.
  10. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-05-26].
  11. ↑ Kalman Segal: Nad dziwną rzeką Sambation. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1957, s. 27.
  12. ↑ Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1941, s. 59.
  13. ↑ Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1942, s. 79.
  14. ↑ Wojsko – nauka – zawód. „Nowiny”. Nr 3, s. 4, 4 stycznia 1978. 
  15. ↑ Monika Wójcik: Historia WKU w Sanoku. wku.wp.mil.pl. [dostęp 2016-01-09].
  16. ↑ M. A.. Czy LWP jest w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. Nr 26, s. 5, 13 listopada 1991. 
  17. ↑ Marek Pomykała. MOPS zmienia siedzibę. „Tygodnik Sanocki”. Nr 45 (209), s. 1, 10 listopada 1995. 
  18. ↑ Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Sanoku. mops.sanok.pl. [dostęp 2015-05-26].
  19. ↑ Leszek Faluszczak. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 363, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  20. ↑ Ograniczona funkcjonalność MOPS Sanok. mops.sanok.pl, 2020-07-20. [dostęp 2020-08-16].
  21. ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 4. [dostęp 2016-10-20].

Zobacz też