Istniały dwie formacje o nazwie Brytyjska Armia Renu (ang. British Army of the Rhine). Obie były pierwotnie wojskami okupacyjnymi w Niemczech, pierwsza działała po zakończeniu I wojny światowej, a druga po II wojnie światowej. Obu formacjom wyznaczono obszar odpowiedzialności wokół niemieckiego odcinka rzeki Ren.
Historia
1919–1929
Oficjalne zdjęcie brytyjskich i francuskich oficerów oraz cywlnych komisarzy przed domem Naczelnego Dowódcy Armii Okupacyjnej w Marienbergu18 Pułk Huzarów w Kolonii, 6 grudnia 1918 r.Feldmarsz. Herbert Onslow Plumer, naczelny dowódca Brytyjskiej Armii Renu, odbiera honory od 29 Dywizji Piechoty wkraczającej do Kolonii przez Most HohenzollernówPiechota i czołgi paradujące przez Kolonię przez frontem dowódcy VI Korpusu, gen. Aylmera Haldane, czerwiec 1919 r.
Pierwsza Brytyjska Armia Renu została utworzona w marcu 1919 r. w celu realizacji zadań związanych z aliancką okupacją Nadrenii. Pierwotnie w jej skład wchodziło pięć korpusów, z których każdy składał się z dwóch dywizji piechoty oraz dywizji kawalerii:[1]
II Korpus: dowodzony przez Clauda Jacoba
Dywizja Lekka (utworzona na bazie 2 Dywizji Piechoty): dowodzona przez gen. George’ a Jeffreysa
Dywizja Południowa (utworzona z 29 Dywizji Piechoty): dowodzona przez gen. Williama Henekera
Od 1922 r. Brytyjska Armia Renu została podzielony na dwie brygady:[1]
1 Brygada Nadreńska
1. batalion Northumberland Fusiliers (1922–1926)
1. batalion West Yorkshire Regiment (1922–1926)
2. batalion Queen's Own Cameron Highlanders (1922–1926)
1. batalion York i Lancaster Regiment (1922–1924)
2. batalion Royal Berkshire Regiment (1926–1928)
2. batalion Royal Welch Fusiliers (listopad 1926 – październik 1929)
2. batalion Worcestershire Regiment (1926–1928)
2 Brygada Nadreńska
2. batalion Duke of Cornwall's Light Infantry (1922–1924)
1. batalion King's Own Yorkshire Light Infantry (1922–1924)
2. batalion Królewskiego Korpusu Strzelców (1922–1925)
1. batalion Royal Ulster Rifles (1922–1926)
1. batalion Pułku Manchester (1923–1924)
2. batalion King's Shropshire Light Infantry (1924–1927)
1. batalion Oxford and Bucks Light Infantry (1925–1927)
2. batalion Królewskich Fizylierów (1926–1929)
2. batalion Pułku Leicestershire (1927–1929)
2. batalion Pułku Dorsetshire (1928–1929)
Dowódcami byli Brytyjskiej Armii Renu w okresie międzywojennym byli:[3]
feldmarsz. Herbert Onslow Plumer (1918–1919)
gen. William Robertson (1919–1920)
gen. Thomas Morland (1920–1922)
gen. Alexander Godley (1922–1924)
gen. John Du Cane (1924–1927)
gen. William Thwaites (1927–1929)
1945–1994
Feldmarsz. Bernard Law Montgomery nagrywa transmisję radiową dla BBC z okazji przekształcenia Brytyjskiej Armii Wyzwolenia w Brytyjską Armię RenuOpancerzony pojazd gąsienicowy FV510 Warrior używany przez trzynaście zmechanizowanych batalionów piechoty z 1, 3 i 4 Dywizji Pancernej Brytyjskiej Armii Renu w latach 1988–1994
Druga Brytyjska Armia Renu została utworzona 25 sierpnia 1945 r. w formie przekształcenia z Brytyjskiej Armii Wyzwolenia[4]. Jej pierwotną funkcją było kontrolowanie okręgów korpusów, które utworzyły rząd wojskowy brytyjskiej strefy okupowanych Niemiec. Po objęciu rządu przez cywilów, stał się on formacją sprawującą władzę wyłącznie nad żołnierzami brytyjskimi w Niemczech, nie była już odpowiedzialna za administrację[5].
Gdy potencjalne zagrożenie inwazją Związku Radzieckiego przez Nizinę Północnoniemiecką na Niemcy Zachodnie wzrosło, Brytyjska Armia Renu stała się bardziej odpowiedzialny za obronę Niemiec Zachodnich niż ich okupację. Stała się podstawowym wkładem Wielkiej Brytanii w NATO po zawarciu sojuszu w 1949 r. Jej główną formacją bojową był brytyjski I Korpus. Od 1952 r. naczelny dowódca Brytyjskiej Armii Renu był także dowódcą Grupy Armii Północnej NATO (NORTHAG) na wypadek otwartej wojny ze Związkiem Radzieckim i Układem Warszawskim. Brytyjska Armia Renu była też uzbrojona w taktyczną broń nuklearną[6]. W 1967 r. jej siła etatowa została zmniejszona do 53 tys. żołnierzy[7].
Ograniczenia zbrojeniowe przyjęte w ramach tzw. Opcji Zmiany przez Brytyjskie Siły Zbrojne w 1993 r. spowodowały, że Brytyjska Armia Renu została zastąpiona siłami w wielkości ok. 25 tys. żołnierzy, podzielonymi między dowództwo Aliancki Korpus Szybkiego Reagowania w Europie, 1 Dywizję Pancerną, inne siły wsparcia bojowego i zabezpieczenia logistycznego oraz elementy administracyjne podlegające pod Brytyjskie Dowództwo Wsparcia w Niemczech. Garnizony, które w tamtym czasie zostały zamknięte, to: Soest (baza 6 Brygady Pancernej)[8], Soltau (baza 7 Brygady Pancernej)[9] i Minden (baza 11 Brygady Pancernej)[10].
