Bronisław Fabian (ur. 3 września 1892 w Rajtarowicach, zm. 10 kwietnia 1976 w Dartford) – kapitan obserwator pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Syn Krzysztofa i Zofii z domu Żamojówny. Po zdaniu egzaminu maturalnego rozpoczął studia na wydziale prawa, gdzie ukończył trzy semestry. Po wybuchu I wojny światowej, 15 sierpnia 1914 roku, wstąpił do Legionu Wschodniego, następnie został przeniesiony do 30. pułku piechoty. W 1915 roku odbył przeszkolenie w rezerwowej szkole oficerów i od 1 lipca walczył na froncie wschodnim oraz włoskim. 4 listopada 1916 roku został wzięty przez Rosjan do niewoli, z której uciekł w styczniu 1918 roku i powrócił do służby w 30 pułku piechoty[1].
Zgłosił się do służby w odrodzonym Wojsku Polskim. Od 3 listopada 1918 roku uczestniczył w obronie Lwowa, następnie otrzymał przydział do 40. pułku piechoty Dzieci Lwowskich[1]. 20 października 1919 roku został skierowany do Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych[2]. Po ukończeniu szkolenia został 5 marca 1920 roku przydzielony do 6. eskadry lotniczej[3][4]. Należał do grona lotników, którzy wyróżnili się w zwalczaniu 1. Armii Konnej Siemiona Budionnego podczas walk w dniach 16–20 sierpnia. W dniach najcięższych walk wykonywał po kilka lotów dziennie podczas których atakował z niskiej wysokości nieprzyjacielską konnicę bombami i ogniem karabinu maszynowego. Pomimo trudnych warunków atmosferycznych wykonywał dalekie loty wywiadowcze, podczas których zbierał informacje o lokalizacji oddziałów Armii Czerwonej[1]. Dostarczał też cennych wyników rozpoznania w postaci zdjęć lotniczych[5].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim. 15 grudnia 1922 roku został skierowany na przeszkolenie w zakresie pilotażu w Bydgoskiej Szkoła Pilotów. Po jego ukończeniu służył w 2. pułku lotniczym w Krakowie. 1 sierpnia 1925 roku został przeniesiony do 6. pułku lotniczego, gdzie objął stanowisko zastępcy komendanta parku lotniczego[1]. 25 stycznia 1926 roku został mianowany komendantem portu w 6 pułku lotniczym, w sierpniu objął stanowisko dowódcy 62. eskadry lotniczej w tym pułku. Na tym stanowisku pozostał do 20 września 1927 roku[6]. Następnie został przeniesiony do służby w 5. pułku lotniczym, gdzie pełnił funkcję referenta mobilizacyjnego. 16 grudnia 1928 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy eskadry szkolnej a następnie został mianowany zastępcą dowódcy dywizjonu szkolnego w 5 pułku lotniczym. W grudniu 1933 roku objął stanowisko dowódcy 64. eskadry linowej[7].
Zmarł 10 kwietnia 1976 roku w Dartford w Wielkiej Brytanii[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Zieliński, Wójcik 2005 ↓, s. 50.
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 129.
- ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 176.
- ↑ Lotnictwo z szachownicą 2002 ↓, s. 13.
- ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 215.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 353-354.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 358.
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 243,248,259.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodegłości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 367.
Bibliografia
.png){kind=small}
.svg){kind=small}
