PROFILPELAJAR.COM

Bombardowanie Drezna
	II wojna światowa, front zachodni
	; Drezno po nalotach alianckich na fotografii Richarda Petera, wykonanej z wieży ratuszowej w kierunku południowym (1945)
Czas	13–14 lutego 1945
Miejsce	Drezno
Terytorium	Saksonia, III Rzesza
Przyczyna	element kampanii bombowej nad Niemcami, cele: zniszczenie przemysłu, węzła transportowego oraz sparaliżowanie ruchu w rejonie
Wynik	zniszczenie miasta, ciężkie straty w ludziach
Strony konfliktu
III Rzesza	Wielka Brytania; Stany Zjednoczone
Siły
brak obrony przeciwlotniczej w mieście,; 30–35 Bf-109 i Fw-190 w rejonie	796 bombowców Lancaster,; 9 bombowców Mosquito – pierwszy i drugi atak (noc 13/14 lutego); 311 bombowców B-17 – trzeci atak (14 lutego)
Straty
od 22,7 do 25 tysięcy zabitych	9 Lancasterów (z czego 2 nad Francją, 1 nad Anglią)
	Położenie na mapie Rzeszy Niemieckiej miejsce bitwy
	51°03′00″N 13°44′24″E/51,050000 13,740000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bombardowanie Drezna (niem. Luftangriffe auf Dresden) – naloty dywanowe przeprowadzone w dniach 13–14 lutego 1945 roku przez lotnictwo brytyjskie (Royal Air Force) i amerykańskie (United States Army Air Forces) na niemieckie Drezno.

Rezultat i ofiary

W nalotach skoncentrowanych na starym mieście użyto przede wszystkim bomb zapalających. Pożary wywołały burzę ogniową, która zniszczyła miasto. Całkowitemu zniszczeniu uległ obszar około 39 km². Specjalna komisja powołana przez władze Saksonii do ustalenia dokładnej liczby ofiar bombardowania zakończyła pracę w roku 2011, ogłaszając, że prawdopodobna liczba ofiar wyniosła około 18 tysięcy, przy czym nie więcej niż 25 tysięcy^[1]^[2]. Liczba ofiar bombardowania Drezna była i jest przedmiotem licznych kontrowersji; propaganda nazistowska podawała straty rzędu 200 tysięcy. W 1965 roku władze Drezna podały liczbę 35 tysięcy^[1]. Przez kolejne lata po wojnie różne źródła szacowały liczbę zabitych w szerokim zakresie od 35 do 50 tysięcy.

Komisja ustaliła też, że na dokładność szacunków nie ma większego wpływu fakt, że w Dreźnie, według różnych danych, przebywać mogło wówczas nawet do 400 tysięcy uchodźców oraz robotników przymusowych z terenów okupowanych. Okazało się bowiem, że miejscowe władze dość dokładnie odnotowały także zgony wśród tej ludności. Obecność tak dużej liczby uchodźców i robotników przymusowych w mieście wynikała stąd, że Drezno uchodziło za miasto bezpieczne z racji położenia w głębi kraju oraz braku obiektów o dużym znaczeniu strategicznym. Działa przeciwlotnicze Niemcy przenieśli na front, zostawiając miasto bez obrony.

Kontrowersje

Bombardowanie Drezna stało się również symbolem i argumentem w poważniejszej debacie nad stosownością alianckich nalotów na miasta niemieckie. Zwolennicy, począwszy od marszałka Arthura „Bombera” Harrisa, dowódcy lotnictwa bombowego (RAF Bomber Command) wskazywali na potrzebę złamania niemieckiego potencjału przemysłowego i ludzkiego, zniszczenia sieci transportowej i osłabienia morale ludności w Niemczech. Przeciwnicy wskazują na niską skuteczność w wykonaniu tych założeń: przemysł ewakuowano na prowincję, transport działał mimo wszystko, a wola walki i determinacja wzrastały raczej na skutek nalotów – analogicznie do postawy ludności bombardowanego Londynu. Krytycy i zwolennicy wskazują też motyw zemsty i odwetu za zniszczenia dokonane przez Luftwaffe w Anglii, różnie interpretując jego zasadność. Ważnym głosem w dyskusji na temat zniszczenia Drezna jest wypowiedź Joe Heydeckera, który podczas II wojny światowej, jako żołnierz Wehrmachtu, służył między innymi w Warszawie:

Co słyszeliście o Rotterdamie, jego gęsto zaludnionym centrum, gdzie dzisiaj stoi spiżowy krzyk rzeźbiarza Ossipa Zadkine’a? Co o Coventry, o jego startej w proch starówce, gdzie tylko ruina wieży katedry i resztki murów obwodowych przypominają o 1940 roku? Pod gruzami Warszawy legło, zmiażdżonych i zasypanych w 1939 roku przez niemiecką artylerię i bomby lotnicze, czterdzieści tysięcy. Powiedzmy to bardzo wolno: czter-dzie-ści ty-się-cy. A potem niech nam zamarznie na ustach słowo: Drezno^[3].

Część polskich załóg odmówiła udziału w bombardowaniu, gdyż akcję, przeprowadzoną nazajutrz po zakończeniu konferencji jałtańskiej, przedstawiono im jako pomoc dla Armii Czerwonej (informację taką podał w programie dokumentalnym generał Stanisław Skalski)^[4].

Wydarzenie w kulturze masowej

Tragedię Drezna, widzianą oczami polskich robotników przymusowych przedstawił polski reżyser Jan Rybkowski w filmie Dziś w nocy umrze miasto z 1961 roku.
Opis bombardowania Drezna znajduje się w powieści Józefa Mackiewicza Sprawa pułkownika Miasojedowa (1962).
W 1958 roku, czeski kompozytor Václav Trojan skomponował utwór na akordeon solo pod tytułem „Zburzona Katedra” nawiązujący do bombardowania katedry w Dreźnie.
Dokumentalny zapis nalotu znajduje się w Dziennikach Victora Klemperera, świadka wydarzeń, któremu jako drezdeńskiemu Żydowi bombardowanie uratowało życie.
Amerykański pisarz Kurt Vonnegut obserwował bombardowanie Drezna jako jeniec wojenny. To doświadczenie było inspiracją do jego powieści pod tytułem Rzeźnia numer pięć z 1969 roku (zekranizowana jako film Rzeźnia nr 5 z 1972 roku).
Wydarzenie posłużyło za tło w niemieckim filmie Drezno z 2006 roku (reżyseria: Roland Suso Richter, scenariusz: Stefan Kolditz).
Horst Bienek w czwartej części swojej Tetralogii Gliwickiej, powieści Ziemia i ogień (1982), umieścił bombardowanie Drezna w lutym 1945 roku jako jeden z wątków splatających losy głównych bohaterów.
Wydarzenie poprzedza kulminacyjny moment powieści Bohumila Hrabala pod tytułem Pociągi pod specjalnym nadzorem.
O bombardowaniu Drezna wspomina również utwór „The Hero’s Return” z płyty The Final Cut brytyjskiej grupy Pink Floyd, w którym bohater po powrocie do domu wciąż zmaga się z prześladującymi go wspomnieniami z przeprowadzanych nalotów.
Powieść Bikini (2009) autorstwa Janusza Leona Wiśniewskiego, autora Samotności w sieci (2001), rozgrywa się w Europie i Ameryce końca II wojny. Anna, młoda Niemka z antyfaszystowskiej rodziny, błąka się po zbombardowanym Dreźnie, dokumentując swoją Leicą wojenną tragedię. Na taki sam temat ma zrobić fotoreportaż wysłany do Niemiec Stanley, dziennikarz z Nowego Jorku. Przypadkowe spotkanie tych dwojga na zawsze odmieni ich losy. Wiśniewski opowiada tę „małą” historię na tle „wielkiej”, tworząc bogaty fresk społeczno-obyczajowy, pełen szczegółów z epoki i refleksji na temat odpowiedzialności, kultury i natury człowieka.

Przypisy

↑ ^a ^b Abschlussbericht der Historikerkommission. [dostęp 2024-03-30]. (niem.).
↑ FrederickF. Taylor FrederickF., Death Toll Debate: How Many Died in the Bombing of Dresden?, „Spiegel Online”, 2 października 2008 [dostęp 2024-03-30] .
↑ Joe J. Heydecker, Moja wojna. Zapiski i zdjęcia z sześciu lat w hitlerowskim Wehrmachcie, Warszawa 2009, s. 191.
↑ Małgorzata Nocuń, Wojciech Pięciak: Musiałem myśleć jak maszyna. Onet.pl/Tygodnik Powszechny, 2005-02-13. [dostęp 2024-03-30].