Bolesław Kobrzyński (ur. 27 grudnia 1914 w Osterfeld w Westfalii, zm. 29 grudnia 1986 w Horton w Wielkiej Brytanii) – polski poeta.
Pochodził z rodziny górniczej[1]. Szkołę podstawową ukończył w wielkopolskim Trzemesznie[1]. Studiował w seminarium nauczycielskim w Wągrowcu[1]. W latach 1935–1936 szkolił się w podchorążówce w Brodnicy[1]. Przed wojną pracował jako nauczyciel[1]. W 1939 został zmobilizowany i przydzielony do garnizonu rzeszowskiego[1]. Po klęsce wrześniowej został internowany na Węgrzech[1]. W 1940 przedostał się do Jugosławii, a stamtąd przez Liban do Syrii[1]. Służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich[1][2]. Brał udział w walkach o Tobruk, Anconę i na Monte Cassino. Otrzymał awans na stopień oficerski (porucznika)[1]. Pod Monte Cassino został ranny[1]. Resztę życia spędził w szpitalu.
Laureat nagrody literackiej Katolickiego Ośrodka Wydawniczego "Veritas" w Londynie (1950)[1] i Nagrody Kościelskich (1976). Podpisał list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszami protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)[3].
Pisał wiersze (między innymi Kantyk do butelek z wodą) i epigramaty. Jest autorem słów na pomniku pod Monte Cassino[4]. Za jego sztandarowy utwór uważany jest Wiersz o Tobruku[5]:
Paść i nie ulec, bronić się i natrzeć,
Karabin podnieść i nabić go znowu
I szukać wrogów wolą i rozpaczą
W górze, na morzu, po fiordach i rowach.
Poeta sięgnął między innymi po formę klasycznego sonetu w trzyczęściowym cyklu Sonety szpitalne.
Wiersze
- Przewodnik serdeczny (1944)
- Pańskie oko Pegaza tuczy (1976)
- Poezje wybrane (1985)
Przypisy