W 1918 r. wstąpił do wojska i w czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył na froncie litewsko-białoruskim. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i Szkołę Podchorążych Wojsk Samochodowych. 22 września 1922 objął stanowisko rysownika, potem konserwatora-restauratora w Muzeum Narodowym w Warszawie w pracowni konserwacji malarstwa, gdzie pracował aż do 1951 r.
W czasie okupacji niemieckiej brał udział w nieudanej próbie ratowania plafonów z Zamku Królewskiego w Warszawie. Podczas burzenia Warszawy przez wojska niemieckie po upadku powstania warszawskiego przebywał w gmachu Muzeum Narodowego, gdzie był świadkiem dokonywanych przez żołnierzy grabieży i zniszczeń obiektów muzealnych. Jego wojenne wspomnienia zostały opublikowane w zbiorze jego esejów O sztuce konserwacji. W 1947 r. został mianowany profesorem Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uczył konserwacji malarstwa.
Szczególnie cenne są tzw. teki i rolki Marconiego, dotyczące obrazów przyjętych przez niego do konserwacji przed i po wojnie, co pozwoliło m.in. na sporządzenie rejestru obrazów zniszczonych i zaginionych w czasie II wojny światowej.
Od 8 maja 1919 jego żoną była Zofia z Szyllerów (1896–1988), stenotypistka Sejmu RP. Mieli dwie córki oraz dwóch wnuków, w tym Marka Blizińskiego, muzyka. Córka Zofia Bronisława Blizińska (1921–2012) była konserwatorem malarstwa sztalugowego i ściennego.
↑M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki - wskazany jako Marconi Bogdan.
Bibliografia
Bohdan Marconi, O sztuce konserwacji (wybór i opracowanie: Juliusz Bursze), wyd. Arkady, Warszawa, 1982.
Lech Krzyżanowski, Marconi Bohdan, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, z. 1, Poznań, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, 2000, ISBN 83-900862-7-1.