Blue Jasmine

Blue Jasmine
Ilustracja
Gatunek

komediodramat

Data premiery

26 lipca 2013
23 sierpnia 2013 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

98 minut[1]

Reżyseria

Woody Allen

Scenariusz

Woody Allen

Główne role

Alec Baldwin
Cate Blanchett
Bobby Cannavale
Louis C.K.
Andrew Dice Clay
Sally Hawkins
Peter Sarsgaard
Michael Stuhlbarg

Muzyka

Christopher Lennertz

Zdjęcia

Javier Aguirresarobe

Wytwórnia

Gravier Productions

Dystrybucja

Sony Pictures Classics

Strona internetowa
Plan filmu w San Francisco

Blue Jasmineamerykański komediodramat z 2013 roku oparty na scenariuszu i reżyserii Woody’ego Allena[2][3][4]. Wyprodukowany przez Sony Pictures Classics. Produkcja: Letty Aronson, Stephen Tenenbaum oraz Edward Walson. Muzyka: Christopher Lennertz. Autor zdjęć: Javier Aguirresarobe.

Film kręcono w Nowym Jorku, Quogue (stan Nowy Jork), San Francisco, Larkspur, Tiburon i Belvedere (stan Kalifornia).

Premiera filmu odbyła się 26 lipca 2013 roku w Nowym Jorku i Los Angeles[5]. W Polsce film wprowadzono 23 sierpnia 2013 roku.

Opis fabuły

Jeanette „Jasmine” Francis (Cate Blanchett), i jej przyrodnia siostra Ginger (Sally Hawkins) zostały adoptowane[6]. Życie każdej z nich potoczyło się zupełnie inaczej. Jeanette zmienia imię na "Jasmine" i jeszcze na studiach wiąże się z odnoszącym sukcesy finansowe Haroldem (Alec Baldwin). Mieszka w willi na Park Avenue na Manhattanie, gdzie prowadzi idealne życie.

Ginger natomiast jest kasjerką po rozwodzie, która próbuje na nowo ułożyć sobie życie[7].

Mąż Jeanette „Jasmine” Harold (Alec Baldwin) ją zdradza i chce się z nią rozwieść. Jasmin nie może się z tym pogodzić i donosi na niego FBI. Jako że Harold od lat defraudował środki finansowe powierzone mu przez klientów trafia do więzienia, gdzie popełnia samobójstwo. Jednocześnie rząd zabiera Jasmine wszystko co miała, blokując jej dostęp do kont bankowych. Jej syn wyprowadza się z domu i zapomina o niej. Pozbawiona środków do życia kobieta leci do San Francisco, by tymczasowo zamieszkać u swojej siostry. Ginger niechętnie ją przyjmuje. Były mąż Ginger, Augie (Andrew Dice Clay), stracił przez Harolda wszystkie posiadane środki finansowe.

„Jasmine” od razu popada w konflikt z Chilim (Bobby Cannavale), narzeczonym siostry. Szukając mężczyzny dla siebie, postanawia przy okazji uszczęśliwić Ginger i znaleźć jej odpowiedniejszego partnera[7].

Wkrótce Ginger poznaje rozrywkowego Ala (Louis C.K.), a o względy Jasmine zaczną zabiegać lekarz (Michael Stuhlbarg) i szarmancki dyplomata Dwight (Peter Sarsgaard)[8].

Film jest przede wszystkim studium psychiki wyalienowanej "Jasmine", która popada w paranoję, bo jej luksusowe życie skończyło się. Kobieta ma za sobą liczne próby leczenia stanów depresyjnych, nieustannie łyka xanax. Jednocześnie też brnie w kłamstwa, aby zasłużyć na lepsze traktowanie[9]. Rozstajemy się z nią gdy po kolejnym załamaniu nerwowym, kuracji i otrzymaniu recepty zostaje pozostawiona sama sobie.

Obsada

i inni

Przypisy

  1. BLUE JASMINE (12A). [w:] Warner Bros. [on-line]. British Board of Film Classification, 2013-08-23. [dostęp 2013-08-23].
  2. Oliver Burkeman. Woody Allen: 'To have been a lead character in a juicy scandal doesn't bother me'. „The Guardian”, 2012-09-13. [dostęp 2013-01-09]. 
  3. Andy Greene. Andrew Dice Clay's Surprising Comeback and Why He Won't Clean Up His Act. „Rolling Stone”, 2012-12-28. [dostęp 2013-01-09]. 
  4. a b Dave Itzkoff. Woody Allen Names His New Movie ‘Blue Jasmine’. „The New York Times”, 2013-01-08. [dostęp 2013-01-08]. 
  5. Hillary Busis. 'Before Midnight,' latest from Woody Allen & Pedro Almodovar get release dates. „Entertainment Weekly”, 2013-02-07. [dostęp 2013-02-09]. 
  6. Blue Jasmine: Blanche po „kuracji Edisona” [online], teatralny.pl [dostęp 2020-08-18].
  7. a b Blue Jasmine [online], Film.org.pl, 24 sierpnia 2013 [dostęp 2020-08-18].
  8. Wirtualna Polska Media S.A, Blue Jasmine [online], film.wp.pl, 19 sierpnia 2013 [dostęp 2020-08-18] (pol.).
  9. Janusz Wróblewski, Recenzja filmu: "Blue Jasmine", reż. Woody Allen [online], www.polityka.pl, 2013 [dostęp 2020-08-18] (pol.).

Bibliografia