Blackwall Tunnel

Blackwall Tunnel
Ilustracja
Wjazd do tunelu prowadzącego w kierunku północnym
Państwo

 Wielka Brytania

Miejscowość

Londyn

Przeszkoda

Tamiza

Rodzaj

drogowy

Długość

• zachodni: 1350 m
• wschodni: 1174 m

Liczba tub

2

Liczba portali

4

Data otwarcia

• zachodni: 22 maja 1897
• wschodni: 2 sierpnia 1967

Budowa
Data budowy

• zachodni: 1891–1897
• wschodni: 1960–1967

Koszty budowy

• zachodni: £1 400 000
• wschodni: £9 000 000

Położenie na mapie Wielkiego Londynu
Mapa konturowa Wielkiego Londynu, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Blackwall Tunnel”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Blackwall Tunnel”
Położenie na mapie Anglii
Mapa konturowa Anglii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Blackwall Tunnel”
Ziemia51°30′18″N 0°00′10″W/51,505000 -0,002778
Multimedia w Wikimedia Commons

Blackwall Tunnel – podwójny tunel drogowy przebiegający pod Tamizą we wschodnim Londynie, łączący gminę Tower Hamlets na północy z Greenwich na południu. Przez tunel przebiega droga A102[1]. Tunel jest kluczową arterią przecinającą rzekę, zapewniającą łączność pomiędzy północno-wschodnimi i południowo-wschodnimi dzielnicami brytyjskiej stolicy[2].

Historia

Zachodni tunel został oddany do użytku 22 maja 1897 roku, będąc w dniu otwarcia najdłuższym tunelem przebiegającym pod rzeką na świecie. Jego budowa trwała sześć lat i kosztowała 1,4 mln funtów. W związku z budową wyburzone zostały budynki mieszkalne, a 641 mieszkańców zostało przesiedlonych do nowo wybudowanych mieszkań[3].

Zwiększające się natężenie ruchu spowodowało rozpoczęcie w 1960 roku budowy drugiego, wschodniego tunelu. Jego otwarcie nastąpiło 2 sierpnia 1967 roku. Koszt budowy wyniósł około 9 mln funtów[3].

Opis

Długość tunelu zachodniego wynosi 1350 m, wschodniego – 1174 m. Ruch w obu tunelach odbywa się na dwupasmowej, jednokierunkowej jezdni (w tunelu zachodnim na północ, we wschodnim na południe)[1]. Korzystać z nich mogą jedynie pojazdy silnikowe. Obowiązują ograniczenia wysokości pojazdów (4,0 m w tunelu zachodnim i 4,7 m we wschodnim) oraz dotyczące przewozu materiałów niebezpiecznych[2]. Do 1969 roku z tunelu zachodniego mogli korzystać piesi[4].

Zarządcą Blackwall Tunnel jest Transport for London. Z każdego z tuneli korzysta dziennie około 50 000 pojazdów (18 250 000 rocznie)[1]. W tunelu dochodzi do licznych incydentów, wymagających jego czasowego zamknięcia, spowodowanych m.in. awariami przejeżdżających nim samochodów oraz kierowców samochodów ciężarowych o wysokości przekraczającej limit, którzy mimo stosownego oznakowania tunelu, próbują z niego korzystać (w okresie od stycznia do września 2012 liczba incydentów wahała się pomiędzy 93 a 144 miesięcznie)[2].

Najbliższymi alternatywnymi trasami dla samochodów przemierzających rzekę są położony około 3 km na zachód Rotherhithe Tunnel oraz oddalona o około 4 km na wschód przeprawa promowa Woolwich Ferry (nieczynna nocą, ograniczona w weekendy). Jedyną stałą przeprawą przez rzekę przeznaczoną dla pojazdów silnikowych znajdującą się na wschód od Blackwall Tunnel jest płatny Dartford Crossing w odległości około 19 km[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Participants. The Road Tunnel Operator Association. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).
  2. ↑ a b c d East London River Crossings: Assessment of Need. Transport for London, październik 2012. s. 8, 50, 58-64. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).
  3. ↑ a b The Blackwall Tunnel. Greenwich Guide. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).
  4. ↑ The Blackwall Tunnel. British History Online. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).