Rzymska Bitynia (kon. II w. n.e.) w atlasie Kieperta Bitynia (gr. Βιθυνία ) − kraina historyczna, górzysta lecz urodzajna, znajdująca się w Azji Mniejszej nad Morzem Czarnym , na obszarze dzisiejszej Turcji .
Głównym miastem (stolicą) była pierwotnie Nikomedia , a następnie Nicea (Nikaia, obecnie İznik ).
W historii
Od VII wieku p.n.e. zamieszkiwana przez Traków . Podbita przez Lidię około roku 550 p.n.e. , przyłączona do Persji w 334 p.n.e. Od II do I wieku p.n.e. uzależniana od Rzymu − przekształcona w prowincję rzymską . W XI wieku podbita przez Turków seldżuckich i włączona do ich państwa w Azji Mniejszej, nazywanego Sułtanatem Rumu .
Bitynia leżała na trasie przemarszu I wyprawy krzyżowej po opuszczeniu przez nią Konstantynopola. Oblężenie Nicei przez krzyżowców w 1097 przywróciło tam na pewien czas władzę cesarza bizantyńskiego .
Głównym źródłem wiadomości o rzymskiej Bitynii są listy Pliniusza Młodszego do cesarza Trajana .
Według Dziejów Apostolskich Paweł z Tarsu i Tymoteusz „próbowali przejść do Bitynii, ale Duch Jezusa nie pozwolił im”[1] chrześcijan , gdyż w 1 Liście Piotra wymieniona jest wśród adresatów[2]
Przypisy
