Położone jest w dolinie rzeki Białej, na przesmyku między jeziorami Bielsko i Ławiczka. Prawa miejskie uzyskał w 1382, w czasie II wojny światowej został znacznie zniszczony.
Według danych z 1 stycznia 2018 Biały Bór liczył 2171 mieszkańców[2].
W miejscowości działało Stado Ogierów Biały Bór. Od 1994 r. jako Zakład Treningowy Skarbu Państwa Biały Bór[3], potem ponownie jako SO. W 2003 r. weszło w skład Stada Ogierów w Sierakowie Wielkopolskim Sp. z o.o., a w 2007 r. przeszło w skład Stadniny Koni w Dobrzyniewie Sp. z o.o. Od ok. 2011 r. stadnina jest dzierżawiona przez firmę prywatną.
Położone na Pojezierzu Drawskim w okolicach jezior: Bielsko (o pow. 268 ha i głębokości do 23 m), Cieszęcino (o pow. 102 ha i głębokości 50 m), wzdłuż których rozciąga się park krajobrazowy wraz z jeziorami Łobez (zajmuje obszar o pow. 48,7 ha) i Ławiczka (pow. 6,6 ha). Leżą one w dorzeczu Gwdy i Noteci, a ich wody spływają rzeką Białą do Czernicy. Okolice jezior pokryte są lasami mieszanymi oraz borami.
1623–1638 – starostą był Andrzej Łaszewski, a następnie do 1648 jego żona Helena
1649–1654 – starostą Białego Boru (Białoborku) był Mikołaj Trzebuchowski, syn Samuela[6] i Elżbiety Kretkowskiej. Mikołaj Trzebuchowski wraz z żoną Teresą Łaszewską 14 lipca 1654 roku scedowali starostwo Franciszkowi Wejherowi[7]
1654–1671 – starostą był Franciszek Wejher
1671–1672 – starostą był Joachim Ernest Krokowski
1672–1672 – starostą Dorota Krokowska, córka poprzednika
miasteczko, silnie ufortyfikowane, stanowiło część umocnień Wału Pomorskiego. W czasie walk Armii Czerwonej przeciw Wehrmachtowi zostało zniszczone w 80%, zaś ludność je opuściła. W dniu 26 lutego zostało zdobyte przez żołnierzy z 313 Dywizji Piechoty należącej do 3 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego Armii Czerwonej[9]
1950 – 775 mieszkańców
1957 – 1315 mieszkańców
1975 – miasto w granicach województwa koszalińskiego, w Białym Borze rozegrano mistrzostwa Polski we wszechstronnym konkursie konia wierzchowego
1999 – miasto w granicach województwa zachodniopomorskiego
W Białym Borze w latach 60. XX w. kręcono film Pan Wołodyjowski.
Na polskiej mapie wojskowej z 1936 r. przy oznaczeniu miasta podano polski egzonim Białybór[10]. Nazwę Biały Bór ustalono urzędowo w 1946 r.[11]
Historia Żydów w Białym Borze
Żydzi pojawili się w Białym Borze w latach 70. XVIII wieku. Początkowo rozwój osadnictwa żydowskiego hamowały przepisy pruskie. W 1831 roku zamieszkiwało tu 154 Żydów (13% ludności), w 1840 – 125. W 1842 roku wybudowano synagogę o konstrukcji szachulcowej. Znajdowała się przy ul. Nadrzecznej (do 1945 roku Fliestraße). Gmina żydowska posiadała również swój cmentarz. Na początku XIX wieku funkcjonowała również szkoła dla dzieci żydowskich. Od 1830 roku dzieci te uczęszczały już wspólnie z innymi dziećmi z miasta do miejscowej, miejskiej szkoły. W 1900 roku po wydarzeniach w Chojnicach (oskarżenia o mord rytualny), doszło do wystąpień antysemickich. Zdewastowano synagogę. Od tego czasu populacja Żydów w mieście zaczęła spadać[12].
W 1903 roku mieszkało tu 107 Żydów, a w czasie I wojny światowej liczba spadła do 50 osób, a w 1924 roku do 48. Po dojściu nazistów do władzy społeczność żydowska praktycznie w mieście przestała istnieć. W 1938 roku zniszczona została synagoga. W maju 1939 roku w Białym Borze mieszkało 6 Żydów, reszta społeczności sprzedała swoje domy, zlikwidowała interesy i głównie udała się na emigrację[13][14].
Demografia
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 2219 mieszkańców[15].
Znak powitalny na granicy miejscowości
Piramida wieku mieszkańców Białego Boru w 2014 roku[2][16].
Ludność ukraińska
Po drugiej wojnie światowej do zniszczonego miasta w ramach akcji Wisła przesiedlono wiele ukraińskich rodzin. Dziś Biały Bór jest jednym z największych ośrodków Ukraińców w Polsce. W mieście działa 3-stopniowy Zespół Szkół Ukraińskich im. Tarasa Szewczenki (podstawowa, gimnazjum, liceum), greckokatolicka Cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogarodzicy, wybudowana w latach 1992–1997 według projektu J.Nowosielskiego przy udziale B.Kotarby.
Miasto położone jest w niewielkiej dolinie, otoczone lasami.
W Białym Borze znajduje się najmłodszy zabytek w Polsce - cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogarodzicy według projektu i z dekoracją malarską J. Nowosielskiego, powstała w latach 1992–1997, 23 września 2007 r. podniesiona do rangi sanktuarium, wpisana do rejestru zabytków 25 lipca 2019 r.[17]
narożny dom przy skrzyżowaniu dróg do Szczecinka i Bobolic – parter tego budynku to ryglujący to skrzyżowanie niemiecki dwusektorowy schron bojowy z lat 1939–1945
Biały Bór leży na przecięciu dróg krajowych: nr 25 z nr 20.
Połączenia do miasta obsługuje pięciu przewoźników autobusowych wywodzących się z b. PKS:
PPKS Bytów
PKS Słupsk S.A.
PKS Człuchów
PKS Koszalin
PKS Szczecinek
PKS Jelenia Góra (sezonowo)
Przez miasto biegnie linia kolejowa nr 405 Piła Główna – Ustka, z przystankiem Biały Bór. Linią kursuje 5 par pociągów regionalnych dziennie w relacji Szczecinek - Słupsk - Szczecinek (część kursów w relacji wydłużonej do / z Chojnic), których obsługę zapewnia przewoźnik POLREGIO S.A. (wcześniej Przewozy Regionalne Sp. z o.o.)[potrzebny przypis].
Gmina zasłynęła w 2011 r. z sieci fotoradarów o zagęszczeniu nieproporcjonalnym do swojego obszaru i zaludnienia[19].
Żwirownia
W okolicach miasta znajduje się jedno z najwyższych wzniesień w regionie. Jest to sztuczne wzniesienie powstałe z wydobywania żwiru. Góra ma wysokość ok. 250 m. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć z niej oddalony o 30 km Szczecinek.[potrzebny przypis]
Oświata
Pomnik Tarasa Szewczenki przy Zespole Szkół Ogólnokształcących im. Tarasa Szewczenki
Na terenie miasta działa kilka placówek oświatowych:
Zespół Szkół nr 1 im. Henryka Sienkiewicza w Białym Borze
W latach 1967–2008 w Białym Borze mieszkał podporucznik Józef Mioduszewski, urodzony w 1922 r., zmarł w 2008 r. Ułan, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik akcji „Burza” w powstaniu warszawskim, odznaczony za zasługi w walce przeciw Armii Czerwonej m.in. Orderem Odrodzenia Polski „Polonia Restituta” klasy kawalerskiej, dwoma Krzyżami Walecznych. Miłośnik koni – w latach 1972–1981 był kierownikiem stada ogierów w Białym Borze. Pośmiertnie uhonorowany tytułem bohatera Łomianek przez radę miejską i burmistrza Łomianek.
↑Jerzy Antoni Kostka, Kostkowie herbu Dąbrowa. Wyd. Z.P. POLIMER Koszalin 2010, ISBN 978-83-89976-40-6, s. 255.
↑Paweł Czaplewski ks., Senatorowie świeccy, podskarbiowie i starostowie publiczni 1454-1772. Rocznik Towarzystwa Naukowego w Toruniu XXVI–XXVIII
(1919–1921), Toruń 1921, s. 52.
↑Sylwia Kaszuba: Marsz 1945. W: Beata Grudziecka: Stalag XX B: historia nieopowiedziana. Malbork: Muzeum Miasta Malborka, 2017, s. 102, 109. ISBN 978-83-950992-2-9.
.jpg)
