Betti Alver
|
Imię i nazwisko
|
Elisabet Alver
|
Data i miejsce urodzenia
|
23 listopada 1906 Jõgeva
|
Data i miejsce śmierci
|
19 czerwca 1989 Tartu
|
Narodowość
|
estońska
|
Dziedzina sztuki
|
poezja
|
Ważne dzieła
|
Tähetund
|
|
Betti Alver (ur. 23 listopada 1906 w Jõgeva, zm. 19 czerwca 1989 w Tartu), właśc. Elisabet Alver (od 1937 Elisabet Talvik, a od 1956 Elisabet Lepik)[1] – estońska poetka, prozatorka, tłumaczka.
Życiorys
Betti Alver urodziła się 23 listopada 1906 r. w Jõgeva. Jej ojciec był z zawodu kolejarzem, Alver była jego szóstym dzieckiem[2]. Należała do pierwszego pokolenia, które wykształciło się w niepodległej Estonii. Ukończyła szkołę średnią w Tartu, przez jakiś czas studiowała też filologię estońską na uniwersytecie w tym mieście[2][3].
Zadebiutowała w 1927, jeszcze podczas nauki w szkole średniej, opowiadaniem Vaene väike oraz powieścią Tuulearmuke[2]. W 1936 wydała pierwszy tomik poetycki – Tolm ja tuli. Należała do grupy literackiej Arbujad (oprócz niej członkami grupy byli także Bernard Kangro, Uku Masing, Kersti Merilaas, Mart Raud, August Sang, Heiti Talvik i Paul Viiding). Jej mąż, poeta Heiti Talvik został po wojnie aresztowany przez władzę sowiecką i zginął podczas zesłania na Syberii[2].
W proteście przeciwko nowej władzy Alver nie publikowała własnej twórczości aż do lat 60. XX wieku. Po zakończeniu poetyckiego milczenia wydała m.in. zbiór Tähetund (1966), którego nakład rozszedł się w kilka godzin po publikacji. W 1965 wyszła za mąż za historyka Marta Lepika[2].
Alver zajmowała się także tłumaczeniem literatury (m.in. Aleksandra Puszkina, Heinricha Heinego i Maksima Gorkiego)[2][4].
Przypisy