Bernhard SchmidtPrzykład systemu optycznego z użyciem zwierciadła sferycznego (u góry) oraz zwierciadła sferycznego w połączeniu z płytą korekcyjną wynalezioną przez Schmidta (na dole).
W wieku jedenastu lat stracił prawą rękę. Potem zainteresował się naturą światła. Polerowanie soczewek było jego hobby. Kiedy dorósł, opuścił Wyspę kobiet (Nais Saar oznacza „Wyspa kobiet”). Na przełomie wieków osiadł w niemieckim mieście Mittweida, gdzie założył warsztat w opuszczonej kręgielni. Szlifował tam zwierciadła astronomom amatorom i żył z „groszy”, które otrzymywał za swoje usługi. W pierwszych latach powojennych praca Schmidta zwróciła uwagę profesjonalnych astronomów niemieckich, Profesor Richard Schorr, dyrektor Obserwatorium Astronomicznego w Hamburgu, zdołał nakłonić Schmidta do opuszczenia kręgielni i przeniesienia się do Oddziału Obserwatorium w Bergedorf pod Hamburgiem[2].
W 1929 został wydelegowany z astronomem Walterem Baade do sfotografowania zaćmienia Słońca nad Pacyfikiem. Jednak zaćmienie było częściowo przykryte chmurami, które uniemożliwiły przeprowadzenie zaplanowanych obserwacji.
W 1931 opracował nowy typ teleskopu, którego charakterystyczną cechą było zastosowanie wynalezionej przez Schmidta płyty korekcyjnej[3], służącej do skorygowania aberracji sferycznej.
Został pochowany na cmentarzu Neuer Friedhof w Bergedorf.
↑Michael Hoskin (red.), Jarosław Włodarczyk (tłum.): Historia astronomii. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2007, s. 286. ISBN 978-83-235-0293-7.
↑Richard Preston: Pierwsze światło. W poszukiwaniu krawędzi wszechświata. Warszawa: Wydawnictwo Philip Wilson, 1999, s. 138-145. ISBN 83-7236-026-X.
