Beczka – cylindryczne, wyoblone pośrodku naczynie, tradycyjnie wykonywane z klepek drewnianych, najczęściej dębowych, spiętych metalowymiobręczami z taśmy zwanej bednarką.
W starym polskim bednarstwie każda z desek składających się na dno beczki nazywała się dąga.
W starożytności ciecze w rodzaju oliwy i wina przewożono w naczyniach takich jak amfory czy drążone i żywicowane pnie drzew. Dopiero Rzymianie upowszechnili stosowanie beczek w III wieku n.e., po kontaktach handlowych i militarnych z Galami, którzy wytwarzali beczki już kilka stuleci wcześniej.
Od prawie 2000 lat beczki są wygodną formą przewozu i przeładunku przy zapewnieniu niskich kosztów. Można w nich transportować wszystkie towary masowe[1]. Zastosowanie worków czy skrzyń jest tańsze, lecz trudniejsze w przeładunku, bowiem nawet dosyć duże i ciężkie beczki mogą być przetaczane po ziemi nawet przez pojedynczego człowieka, gdy tymczasem do transportu podobnej wielkości skrzyń potrzeba albo kilku ludzi, albo dźwigu[2]. Obecnie beczki stopniowo wychodzą z użycia na rzecz palet i kontenerów.
Stylizowane beczki w nowej funkcji – pojemniki na posortowane odpady
↑Różnej wielkości beczki weszły do terminologii handlowej jako miary objętości, m.in. jako okseft (jako miara objętości dla wina i piwa, a także miara ciężaru dla tytoniu) i baryłka (jako miara objętości dla piwa albo dla ropy naftowej).
