Był synem duchownego unickiego, lecz stracił ojca we wczesnym dzieciństwie. Ukończył unickie seminarium duchowne w Połocku, a następnie studia filozoficzne w Akademii Jezuickiej w tym samym mieście. W 1820 ukończył studia teologiczne w Głównym Seminarium w Wilnie. W czasie studiów złożył 6 sierpnia 1819 wieczyste śluby zakonne. Został wybrany na prefekta seminarium, jednak arcybiskup połocki Jan Krassowski sprowadził go ponownie do Połocka i wyznaczył na członka zarządu diecezji. Od 1824 był prefektem seminarium wileńskiego i kanonikiem katedralnym. Rok później uzyskał tytuł doktora teologii[1]. Od 1828 do 1833 był asesorem w Kolegium Duchownym, w wydziale unickim[1].
W 1833 metropolita Jozafat Bułhak wyznaczył go na administratora unickiej diecezji połockiej. 28 stycznia roku następnego Wasyl Łużyński został wyświęcony na biskupa orszańskiego, wikariusza tejże diecezji[1].
Zwolennik masowego przyłączenia unitów do Kościoła prawosławnego. W 1839 wspólnie z biskupami Antonim Zubką i Józefem Siemaszką zorganizował w Połocku synod, w czasie którego ogłoszono przejście wszystkich unickich struktur na ziemiach białoruskich i litewskich, razem z wiernymi, pod jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[2]. Zachował uzyskaną w Kościele unickim godność biskupią i w 1840 został mianowany prawosławnym biskupem połockim, zaś w 1841 – podniesiony do godności arcybiskupiej. W 1866 wszedł w skład Świątobliwego Synodu Rządzącego, ustępując równocześnie z pełnionego urzędu. Zmarł w Petersburgu w 1879 i został pochowany w swoim majątku Lubaszkowo[1].
↑W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 355–356. ISBN 978-83-227-2672-3.
Bibliografia
D. Błażejowśkyj, Ієрархія Київської церкви (861–1996). – Львів: Каменяр, 1996. – С. 288.
