Barbarou

Barbarou
Барбароў
Ilustracja
Pałac w Barbarowie, stan przed 1920 rokiem
Państwo

 Białoruś

Obwód

 homelski

Rejon

mozyrski

Sielsowiet

Barbarou

Populacja (2009)
• liczba ludności


275[1]

Nr kierunkowy

+375 2363

Kod pocztowy

247760

Położenie na mapie obwodu homelskiego
Mapa konturowa obwodu homelskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Barbarou”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Barbarou”
Ziemia51°54′14,4″N 29°28′45,9″E/51,904000 29,479417
Multimedia w Wikimedia Commons

Barbarou (biał. Барбароў; ros. Барбаров, Barbarow, hist. Barbarów) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie mozyrskim obwodu homelskiego, około 22 km na południowy wschód od Mozyrza, nad Prypecią[2].

Historia

Pierwsze wzmianki o małej wsi Babicze (Бабичи, tak wcześniej nazywał się Barbarów) w Wielkim Księstwie Litewskim pojawiły się w 1432 roku. Na początku XVI wieku król Zygmunt Stary przekazał te włości jednemu ze swoich dworzan. Później Barbarów przypadł rodowi Oskierków. Za udział Rafała Oskierki w insurekcji kościuszkowskiej władze carskie skonfiskowały ten majątek i przekazały Jakobowi Sieversowi. W 1795 roku Barbarów miał prawa miasteczka. W 1808 roku wszedł on w posiadanie rodu von Holstów, od których po niedługim czasie nabył go Ignacy Horwatt, sędzia grodzki mozyrski. W 1821 roku otwarto tu szkołę dla dzieci chłopskich. Rodzina Horwattów władała majątkiem do I wojny światowej[3]. Od 1924 roku jest siedzibą sielsowietu.

M.in. majątek w Barbarowie opisywał w 1928 roku prof. Antoni Urbański w pracy Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi.

W 2004 roku w Barbarowie mieszkało 261 osób w 102 gospodarstwach.

Brama wjazdowa do parku, 1975, obecny wygląd
Jedno z wnętrz pałacu, przed 1920 rokiem

Dawne zabytki

  • W Barbarowie istniał wielki zamek obronny, z wieżami, podziemnymi lochami, otoczony wałem i fosami, połączony ze stałym lądem mostem zwodzonym. Twórcą zamku był ponoć ks. Jeremi Wiśniowiecki. Zamek istniał do pierwszej połowy XIX wieku[3].
  • Między 1820 a 1850 rokiem Horwattowie na miejscu zamku wybudowali na wysokim prawym brzegu Prypeci dwukondygnacyjny pałac klasycystyczny o dziewięcioosiowej elewacji z portykiem w wielkim porządku i czterema masywnymi kolumnami toskańskimi podtrzymującymi tympanon. Pałac kryty dachem czterospadowym[4]. Z lewej strony do pałacu przylegał przeszklony ogród zimowy. Wnętrze pałacu charakteryzowało się stylem wczesnoklasycystycznym. W pałacu znajdowała się bogata galeria wartościowych obrazów, w tym np. Popiersie Heleny Fourment Rubensa, Portret młodzieńca Rembrandta i wielu innych. Park miał powierzchnię około 5 hektarów[3]. W 1875 roku pałac i park były już własnością rosyjskiego kupca Bakunienki. Pałac, altanki ani kaplica (z 1833 roku) nie zachowały się do dzisiejszych czasów, zostały rozgrabione w latach 1918–1920. W dawnej oranżerii urządzono stajnie, a później szkołę, która dziś zajmuje teren majątku.
  • Z zespołu rezydencji Horwattów ocalała jedynie stojąca przy szosie, już poza ogrodzeniem, klasycystyczna oficyna (zwana domem ekonoma) z kolumnowym portykiem, obecnie opuszczona i zdewastowana, z zawalonym dachem[5].

Pozostałości po parku i oficyna stanowią zabytek historyczno-kulturalny Białorusi (313Г000518).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu homelskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. ↑ Barbarów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 105.
  3. ↑ a b c Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 18–21, ISBN 83-04-03713-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
  4. ↑ Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1928, s. 111.
  5. ↑ Grzegorz Rąkowski: Czar Polesia, Rewasz, Pruszków 2001. [dostęp 2015-03-15].