Błękitny Koran (arab.المصحف الأزرق) – rękopisKoranu pochodzący z końca IX wieku lub początku X wieku, pisany kuficką formą arabskiej kaligrafii; prawdopodobnie powstał w północnej Afryce. Obecnie (2012) rozdzielony na kilka części, przechowywanych osobno w muzeach oraz prywatnych kolekcjach. Historia rękopisu obfituje w wiele niewyjaśnionych zagadek.
Opis
Strona rękopisu ma rozmiary 30,5 × 40,3 cm. Prostokątne karty ułożone zostały horyzontalnie, co jest typowe dla wczesnych rękopisów Koranu[1]. Karty ułożone zostały po dwie w jednym foliale. Tekst pisany jest w 15 linijkach na stronę; brak w nim znaków diakrytycznych dla oznaczenia samogłosek[2]. Litery zapisano złotem na pergaminie nasączonym indygo[a], co daje unikatowy efekt. Dla zaznaczenia podziału na wiersze posłużono się srebrem[3], które przez ostatnie 1000 lat uległo utlenieniu[4]. Rękopis uchodzi za jeden z najbardziej okazałych egzemplarzy Koranu i zarazem jedno z najwspanialszych dzieł muzułmańskiej sztuki[5], uważany jest także za jeden z najbardziej kosztownych sporządzonych kiedykolwiek manuskryptów[6]. Do naszych czasów zachowały się tylko cztery rękopisy Koranu z barwionym pergaminem.
Jego powstanie było prawdopodobnie efektem naśladowania bizantyńskich purpurowych kodeksów, z jednoczesnym zamiarem prześcignięcia pierwowzorów. Jest to jedyny rękopis Koranu pisany złotem na błękitnym tle[1]. Ten sam zestaw barw (złoto na błękitnym tle) zastosowany został również w mihrabieWielkiego Meczetu w Kordobie[3][6].
Historia
Jako miejsce powstania podaje się zwykle Afrykę północną. Sugeruje się, że został sporządzony na potrzeby Wielkiego Meczetu w Kairuan. Niektórzy badacze opowiadają się za Hiszpanią[1]. W czasach Imperium osmańskiego wiele kart rękopisu zostało rozproszonych. Najstarsza zachowana wzmianka o rękopisie pochodzi z 1293, kiedy został wymieniony w katalogu biblioteki wielkiego meczetu w Kairouan[7]. Według tego opisu rękopis składał się z siedmiu tomów[8].
Zarówno jego wczesna, jak i niedawna historia zawierają wiele niewyjaśnionych zagadek (w końcu XIX wieku część kart zaginęła). Według niepotwierdzonych informacji część stron rękopisu w 1923 miał zakupić w Stambule kolekcjoner F.R. Martin, a następnie sprzedał je w Europie[9]. W 1977 dom aukcyjny Christie wszedł w posiadanie niektórych kart rękopisu, nie wiadomo jednak czy były to te same karty[7].
W 1983 Narodowe Muzeum Sztuki Muzułmańskiej w Rakkada otrzymało kopię rękopisu, zawierała ona 59 kart. Od tego czasu spekuluje się o zaginięciu, bądź wykradzeniu części kart kodeksu. W lutym 2011 Mourad Erramah z muzeum w Kariouan zaprzeczył, by jakiekolwiek karty kodeksu zostały wykradzione. Ahmed Ferjaoui z Instytutu Dziedzictwa Narodowego potwierdził, iż część stron rękopisu została skradziona wraz z 53 innymi cennymi dokumentami. 16 kwietnia opublikowano informację, że 24 kwietnia 2012 jedna karta kodeksu zostanie sprzedana na aukcji w Londynie. Jej wartość oszacowano na 150–250 tys. £[7]. Została ona sprzedana za 529 250 £[10].
