Jako część państwa Franków wyodrębniła się w 511 po śmierci króla Chlodwiga I, w wyniku podziału jego władztwa między czterech synów. Królem w Austrazji został Teuderyk I. Po okresie panowania potomków Teuderyka władzę w Austrazji objął w 555 jego brat Chlotar I, który na krótko zjednoczył ziemie Franków.
Po śmierci Chlotara (561) w wyniku kolejnego podziału[5] Austrazję objął jego syn Sigebert I, którego potomkowie władali krajem do 613. Na skutek buntu możnowładców austrazyjskich przeciwko żonie Sigiberta królowej Brunhildzie[6], która sprawowała faktyczne rządy w królestwie w imieniu swych wnuków: Teodeberta II i Teuderyka II[7] władzę w Austrazji przejął król NeustriiChlotar II, ponownie jednocząc państwo Franków.
Wraz ze słabnięciem królewskiej władzy, znaczenia nabierał urząd majordoma, który w Austrazji stał się realną władzą i dziedziczną godnością pierwszych Karolingów. Austrazja pozostawała oddzielnym królestwem frankijskim do 679, gdy po śmierci jej króla Dagoberta II, Teuderyk III, król Neustrii i Burgundii objął władzę także w Austrazji. Od 751 wraz z resztą ziem frankijskich Austrazja znalazła się pod rządami Karolingów i nigdy już nie stanowiła oddzielnego władztwa.