Do powstania przystąpił w marcu 1863, wstąpił do oddziału Teodora Cieszkowskiego jako podoficer kosynierów. Ranny w czasie potyczki pod Radoszewicami 27 marca. Wyjechał do Warszawy. Od 11 października 1863 pełnił do chwili nominacji Romana Żulińskiego funkcję naczelnika Ekspozytury Rządu Narodowego.
Aresztowany 1 kwietnia 1864, po kilkumiesięcznych badaniach złożył zeznania wymuszone przez Tymczasową Komisją Śledczą. Sąd Wojenny Polowy skazał go na pozbawienie praw stanu i 15 lat katorgi. Audytoriat Polowy postawił wniosek o ukaranie Kręckeigo śmiercią, jednak namiestnik gen. Fiodor Berg skazał go na pozbawienie praw i 10 lat zamknięcia w twierdzy na Syberii. Pracował w kopalni soli w Usolu. Po odbyciu kary zamieszkał w Irkucku, a później w Jekaterynosławiu. W 1883 powrócił do Warszawy. Od 1900 prowadził kasę pomocy sybirakom, od 1916 był członkiem Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania 1863/64. Był członkiem Schronienia dla Weteranów i Inwalidów Polskich oraz Towarzystwa Weteranów 1863.
Prowadził prace badawcze nad powstaniem styczniowym. Zgromadził obfite materiały badawcze, m.in. ok. 10 000 fotografii uczestników powstania styczniowego. Był autorem pracy Zbiór materiałów do historii powstania styczniowego 1863-1864-go roku (1916).
