Atlee Anthony Mahorn (ur. 27 października 1965 w Clarendon [1] kanadyjski lekkoatleta , sprinter . Dwukrotny medalista mistrzostw świata , trzykrotny medalista igrzysk Wspólnoty Narodów , medalista uniwersjady , trzykrotny olimpijczyk (Los Angeles , Seul , Barcelona ).
Jest mężem Patriny Allen , również lekkoatletki i uczestniczki letnich igrzysk olimpijskich[1]
Przebieg kariery
W wieku niespełna siedemnastu lat wystąpił w mistrzostwach panamerykańskich juniorów rozegranych w Barquisimeto , na których zdobył srebrny medal w konkurencji sztafety 4 × 100 m. Rok później wystartował w mistrzostwach świata , w ramach których uczestniczył w dwóch konkurencjach – w biegu na 200 m zajął w ćwierćfinale 5. pozycję a także był uczestnikiem sztafety 4 × 100 m , która została zdyskwalifikowana w eliminacjach[2] [3] igrzyskach olimpijskich w Los Angeles , gdzie wystąpił wyłącznie w konkurencji biegu na 200 m i zajął w półfinale 5. pozycję z czasem 20,77[4]
W 1985 wywalczył srebrny medal uniwersjady w konkurencji biegu na 200 m, rok później zaś zgarnął trzy medale igrzysk Wspólnoty Narodów (złoty w biegu na 200 m i sztafecie 4 × 100 m oraz brązowy w sztafecie 4 × 400 m). Brał udział w mistrzostwach świata w Rzymie , ale nie osiągnął tu większych sukcesów[2] [3]
W swym drugim występie na igrzyskach olimpijskich , który miał miejsce w Seulu , brał udział w dwóch konkurencjach. W konkurencji biegu na 200 m awansował do finału, w którym zajął 5. pozycję z czasem 20,39 a w konkurencji biegu sztafetowego 4 × 100 m on z kolegami z kadry również awansował do finału, w którym zajął 7. pozycję z rezultatem czasowym 38,93[5] [6]
W 1991 był uczestnikiem mistrzostw świata , na których wywalczył brązowy medal w konkurencji biegu na 200 m oraz zajął 6. pozycję w półfinale biegu na 100 m i zajął 4. pozycję w eliminacjach rozgrywanych w ramach biegu sztafet 4 × 100 m [2] [3] igrzyskach w Barcelonie rywalizował w trzech konkurencjach – w biegu na 100 m zajął w ćwierćfinale 8. pozycję z czasem 10,77, w biegu na 200 m zajął w ćwierćfinale 4. pozycję z rezultatem czasowym 20,78, natomiast sztafeta 4 × 100 m z jego udziałem nie zdołała ukończyć półfinału[7] [8] [9] mistrzostw świata w konkurencji sztafety 4 × 100 m [2]
Rok
Zawody
Miasto
Miejsce
Kategoria
Wynik
1982
Mistrzostwa panamerykańskie juniorów Barquisimeto 2.
sztafeta 4 ×100 m
40,24
1983
Mistrzostwa świata Helsinki 5.
bieg na 200 m 21,13
sztafeta 4 ×100 m N/A
1984
Letnie igrzyska olimpijskie Los Angeles 5.
bieg na 200 m 20,77
1985
Uniwersjada Kobe 5.
bieg na 100 m
10,39
2.
bieg na 200 m
20,65
2.
sztafeta 4 ×100 m
39,07
1986
Igrzyska Wspólnoty Narodów Edynburg 1.
bieg na 200 m
20,31
1.
sztafeta 4 ×100 m
39,15
3.
sztafeta 4 ×400 m
3:08,69
1987
Mistrzostwa świata Rzym 8.
bieg na 200 m 20,78
sztafeta 4 ×100 m N/A
1988
Letnie igrzyska olimpijskie Seul 5.
bieg na 200 m 20,39
7.
sztafeta 4 ×100 m 38,93
1991
Mistrzostwa świata Tokio 6.
bieg na 100 m 10,18
3.
bieg na 200 m 20,49
4.
sztafeta 4 ×100 m 38,76
1992
Letnie igrzyska olimpijskie Barcelona 8.
bieg na 100 m 10,77
4.
bieg na 200 m 20,78
sztafeta 4 ×100 m N/A
1993
Mistrzostwa świata Stuttgart 5.
bieg na 100 m 10,21
7.
bieg na 200 m 20,80
3.
sztafeta 4 ×100 m 37,83
1994
Puchar Świata Londyn 4.
sztafeta 4 ×100 m
39,39
Źródło: [2] [3]
bieg na 100 m – 10,16 (24 maja 1992, Bad Homburg )
bieg na 200 m – 20,17 (26 sierpnia 1991, Tokio ) – do 2014 rekord Kanady[10]
bieg na 400 m – 45,62 (12 kwietnia 1986, Tempe )
sztafeta 4 x 100 m – 37,83 (22 sierpnia 1993, Stuttgart ) Źródło: [2]
Przypisy
↑ a b c d e f g h W latach 1930–1966 zawodnicy rywalizowali na dystansie 220 jardów.
