Arthur Eaglefield Hull (ur. 10 marca 1876 w Market Harborough, zm. 4 listopada 1928 w Londynie[1][2]) – brytyjski pisarz muzyczny i kompozytor.
Życiorys
Uczył się teorii u Charlesa Pearce’a i gry na fortepianie u Tobiasa Matthaya[1][2]. W 1903 roku uzyskał tytuł naukowy doktora muzyki na Uniwersytecie Oksfordzkim[1]. Działał w Huddersfield, gdzie założył Chamber Music Society (1900) i kolegium muzyczne (1908)[1]. Od 1912 roku wydawał czasopismo „The Monthly Musical Record”[1][2]. W 1918 roku założył British Music Society[1][2].
W 1924 roku pod jego redakcją ukazał się pionierski na ówczesne czasy leksykon A Dictionary of Modern Music and Musicians[2], dziś mający już znaczenie wyłącznie historyczne[1]. Dzieło to zawierało wiele błędów rzeczowych[2], w 1926 roku zostało przełożone na język niemiecki przez Alfreda Einsteina, który w trakcie tłumaczenia wprowadził do niego poprawki[2].
W 1927 roku wydał pracę Music. Classical, Romantic and Modern, zawierającą liczne plagiaty z publikacji innych autorów[2]. Gdy po ujawnieniu falsyfikatu książkę wycofano z dystrybucji, Hull wskoczył pod pociąg na stacji kolejowej Huddersfield[2]. Zmarł kilka tygodni później w wyniku odniesionych obrażeń[2].
Publikacje
(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2]
- Organ Playing, Its Technique and Expression (1911)
- Modern Harmony: Its Explanation and Application (1914, 3. wyd. 1923)
- The Sonata in Music (1916)
- Scriabin (1916)
- Modern Musical Styles (1916)
- Design or Construction in Music (1917)
- Harmony for Students (1918)
- Cyril Scott (1918)
- Music. Classical, Romantic and Modern (1927)
- Bach’s Organ Works (1929)
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 320. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1637. ISBN 978-0-02-865528-4.
Linki zewnętrzne