Ukończył sześć klas gimnazjum w Warszawie, a następnie kształcił się w Gimnazjum imienia ks. Suwałowa w Moskwie i tam zdał maturę. W 1906 wstąpił do szkoły wojskowej w Odessie. 6 września 1909 roku został mianowany podporucznikiem. Otrzymał przydział do 5 Syberyjskiego Pułku Strzelców, który wchodził w skład 2 Syberyjskiej Dywizji Strzeleckiej. W pułku zajmował kolejno stanowisko: dowódcy plutonu w szkole podoficerskiej, adiutanta baonu, referenta mobilizacyjnego i młodszego oficera w oddziale konnych wywiadowców. Po awansie na porucznika (15 października 1912) objął funkcję adiutanta pułku. Następnie został przydzielony do rosyjskiej Misji Wojskowej w Pekinie. Przed wybuchem I wojny światowej powrócił do macierzystego pułku. W czasie walk z Niemcami początkowo dowodził oddziałem konnych wywiadowców, a następnie objął dowództwo II batalionu. 19 kwietnia 1916 został awansowany na sztabskapitana. W styczniu 1917 awansował na kapitana[1].
Od 17 maja 1917 pełni służbę w 4 pułku strzelców polskich na stanowisku dowódcy II batalionu. Równocześnie pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku. W marcu 1918 został wyznaczony na stanowisko komendanta miasta Mohylewa, w którym pozostawał do 2 czerwca tego roku.
6 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu majora i przydzielony do Wydziału Personalnego w Sztabie Generalnym[2][3]. 20 listopada 1918 został awansowany na podpułkownika. Od 8 lutego 1919 pełnił służbę w Poznaniu, w dyspozycji Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych w byłym zaborze pruskim. 14 lutego 1919 został mianowany dowódcą 3 pułku Strzelców Wielkopolskich, późniejszego 57 pułku piechoty wielkopolskiej. Tego samego dnia w obozie ćwiczebnym w Biedrusku przystąpił do formowania oddziału[4]. 29 lipca na czele pułku wyjechał na front[5]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[6].
Zmarł 17 września 1920 z ran odniesionych pod Kobryniem. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera I-6-9)[7][8].
14 października 1920, „w uznaniu nadzwyczajnych zasług dla dobra Ojczyzny położonych i okupionych bohaterską śmiercią na froncie”, został pośmiertnie mianowany pułkownikiem piechoty[9].
W Poznaniu jedna z ulic na Grunwaldzie nosi nazwę Arnolda Szylinga[11]. Nazwa ta została nadana 23 maja 1939 w uznaniu bohaterstwa pułkownika (pierwotnie jako ulica imienia Pułkownika Arnolda Szylinga)[12].
Leon Karczewski: Zarys historii wojennej 57-go Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.
