Antonio Chacón García

Pseudonim	Don Antonio, El Don del flamenco, El Don del cante, El rey del flamenco
Data i miejsce urodzenia	16 maja 1869 Jerez de la Frontera
Data i miejsce śmierci	21 stycznia 1929 Madryt
Typ głosu	tenor
Gatunki	flamenco
Powiązania	Miguel Borrull, Pepe Marchena, Juan Gandulla "Habichuela"
Współpracownicy
Sabicas(inne języki), Ramón Montoya Salazar(inne języki), Perico el del Lunar(inne języki)

Antonio Chacón García, znany jako Don Antonio Chacón (ur. 16 maja 1869 w Jerez de la Frontera, zm. 21 stycznia 1929 w Madrycie)^[1] – śpiewak (cantaor) flamenco, pierwszy który odniósł sukces w tej dziedzinie bez romskiego pochodzenia.

Według zapisu z chrztu, Antonio urodził się 16 maja 1869 roku, i zaraz po narodzinach został oddany szewcowi Antonio Chacón Rodríguezowi i jego żonie Marii Garcíi Sánchez, którzy zaadoptowali go i dali swoje nazwiska. Jego miłość do muzyki i śpiewu przejawiała się od najmłodszych lat, mówiono, że zaczął śpiewać zanim zaczął mówić^[2].

W wieku 17 lat Antonio zaczął dawać pierwsze występy w café cantante Juana Junquera. Niewiele później wyruszył w trasę z braćmi Molina, tancerzem Antonio i gitarzystą Javierem, występując na lokalnych fiestach w prowincjach: Kadyks, Sewilla, Badajoz i Huelva.

20 lipca 1886 García wystąpił w obecności śpiewaka Enrique el Mellizo(inne języki). Z szacunku do niego, Antonio nie śpiewał por seguiriyas(inne języki) (jedna z najwcześniejszych form flamenco wywodząca się z kultury Romów; ma melancholijny, żałobny charakter^[3]), ale por malagueñas. Oczarowany el Mellizo przepowiedział Antonio, że pewnego dnia będzie nazywany "papieżem śpiewu [flamenco]". Po zatrudnieniu w cafe cantante Juana Junquery w Utrerze, Antonio odszedł by zacząć karierę w Café Filarmónico w Sewilli. Przez osiem miesięcy występował u Silveria Franconettiego(inne języki), następnie w Maladze, po czym wrócił do Sewilli, gdzie zatrudnił się u konkurencji Silveria, w Cafe Burrero. W 1889 roku dwudziestoletni Antonio wyruszył w tournee po Hiszpanii, które okazało się być wielkim sukcesem. W tym samym roku zadebiutował na scenach madryckich cafes cantantes (min w kawiarniach Port i Fornos).

Kolejne lata spędził w Maladze, występując regularnie w Cafe de Chinitas i nawiązując czteroletni romans z jedną z tamtejszych arystokratek. Po jej śmierci García, znany już jako Don Antonio, wrócił do Sewilli, by ponownie zaśpiewać na scenie w Cafe Burrero.

W 1912 roku Don Antonio przeprowadził się do stolicy, gdzie przez dwa lata gościł na scenach Los Gabrieles, Cafe de Fornos i w Tablao Villa Rosa. W 1914 roku razem z zespołem teatralnym Marii Guerrero(inne języki) wyruszył w trasę po Ameryce Południowej. Artyści zostali szczególnie ciepło przyjęci w Buenos Aires i Montevideo, gdzie przez kolejne dekady flamenco było wysoko cenioną sztuką.

W 1922 roku przewodniczył jury podczas Concurso del Cante Jondo zorganizowanego w Granadzie przez Federico García Lorkę i Manuela Fallę^[4].

W 1925 roku wraz ze śpiewakiem Pepe Marcheną i gitarzystą Ramonem Montoyą dał koncert w trakcie otwarcia Hotelu Alfonso XIII w Sewilli. W ostatnich latach swojego życia zrezygnował z dawania wielkich koncertów na rzecz prywatnych wydarzeń o bardziej intymnym charakterze.

Po jego śmierci w Madrycie, 21 stycznia 1929 r., wszystkie warstwy społeczne pogrążyły się w żałobie, konduktowi pogrzebowemu przewodniczył książę Medinaceli(inne języki)^[2]. Przyczyną śmierci była miażdżyca. Don Antonio zostawił po sobie nagrania, dostępne na płytach CD i platformach streamingowych^[5].

Don Antonio był miłośnikiem flamenco w każdej jego formie. Podziwiał flamenco gitano ("flamenco cygańskie") oraz tworzącego w tych samych czasach Manuela Torre, przedstawiciela cante gitano^[6]. Pomimo tego, sam nie czuł się pewnie śpiewając formy cante gitano takie jak por bulerías czy por seguiriyas. Zrewolucjonizował śpiew por granaínas(inne języki)^[7]