PROFILPELAJAR.COM

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	2 marca 1903
Konsekrator	Antoni (Wadkowski)
Konsekrowani biskupi
Mikołaj (Amasijski)	1922
Jakub (Maskajew)	19 marca 1923
Współkonsekrowani biskupi
Innocenty (Pustynski)	14 grudnia 1903
Eugeniusz (Miercałow)	16 grudnia 1907

Antonin
	Aleksandr Granowski
	Przewodniczący Świętego Synodu Żywej Cerkwi
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1865 ; Choriszki
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1927 ; Moskwa
	Przewodniczący Świętego Synodu Żywej Cerkwi
Okres sprawowania	1922–1923
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Żywa Cerkiew
Śluby zakonne	22 lutego 1890
Chirotonia biskupia	2 marca 1903
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antonin, imię świeckie: Aleksandr Andriejewicz Granowski (ur. 9 listopada^?/21 listopada 1865 w Choriszkach, zm. 14 stycznia 1927 w Moskwie) – prawosławny biskup władykaukaski i mozdocki, jeden z liderów ruchu Żywej Cerkwi i jego pierwszy formalny zwierzchnik.

Życiorys

Działalność przedrewolucyjna

Urodził się w rodzinie prawosławnego diakona. Ukończył seminarium duchowne w Połtawie i zdobył dyplom magistra teologii w Kijowskiej Akademii Duchownej. 22 lutego 1890 złożył śluby zakonne. Pracował w seminariach w Moskwie, Tule, Kijowie, Chełmie. W 1898 otrzymał godność archimandryty i został rektorem seminarium w Błagowieszczeńsku nad Amurem. Częste zmiany miejsca zatrudnienia wywołane były jego trudnym charakterem i często artykułowaną krytyką nt. organizacji Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Skonfliktowany z gubernatorem w Błagowieszczeńsku, otrzymał zajęcie w cerkiewnym instytucie zajmującym się cenzurą publikacji związanych z prawosławiem.

W marcu 1903 otrzymał godność wikariusza eparchii petersburskiej. W tym okresie uczestniczył w prowadzonych w środowiskach inteligenckich dyskusjach o przyszłości prawosławia i możliwych reformach w Cerkwi rosyjskiej. W 1908, za publikację tekstów, w których bronił trójpodziału władz, został zmuszony do osiedlenia się w Ławrze Troicko-Siergijewskiej. W 1913 został biskupem władykaukaskim i mozdockim, jednak w 1917 został przeniesiony do moskiewskiego Monasteru Objawienia Pańskiego z uwagi na zły stan zdrowia. W tym czasie zaczął opracowywać projekty koniecznych jego zdaniem zmian w liturgii prawosławnej i wprowadzać je do odprawianych nabożeństw. Za te działania otrzymał w 1921 od patriarchy Tichona zakaz publicznego odprawiania nabożeństw.

Żywa Cerkiew

W 1921 uczestniczył w pracach Komitetu Pomocy Głodującym, gdzie poznał wielu bolszewików, w tym Michaiła Kalinina. Jego poglądy w sprawie reform w Cerkwi sprawiły, że został uznany za godnego zaufania przez rząd i poproszony o dokonanie ekspertyzy teologicznej w sprawie planowanej konfiskaty cennych przedmiotów przechowywanych w cerkwiach na potrzeby pomocy ofiarom głodu. Biskup uznał takie działanie za możliwe i godne pochwały, co było wielokrotnie podkreślane przez władze w czasie protestów wiernych w czasie przeprowadzanych konfiskat. W tym samym czasie związał się z ruchem odnowicielskim i w lecie 1922 został przez jego sobór podniesiony do rangi metropolity Moskwy, co było sprzeczne z prawem kanonicznym. Mimo swojego krytycyzmu wobec konserwatywnie nastawionej grupy hierarchów cerkiewnych występował przeciwko represjom wymierzonym w duchowieństwo, domagając się m.in. na łamach oficjalnego organu prasowego odnowicieli, Żywej Cerkwi, ułaskawienia skazanego na śmierć metropolity piotrogrodzkiego Beniamina.

Już w 1923 wszedł w ostre konflikty z innymi liderami Żywej Cerkwi, w tym z Aleksandrem Wwiedeńskim, i stanął na czele własnej organizacji o nazwie Związek Odrodzenia Cerkwi, która stopniowo zrywała wszystkie kontakty z innymi "odnowicielami". W związku z tym został w 1923 pozbawiony godności metropolity. Od tej pory jego grupa, coraz bardziej zamknięta, działała jedynie w Moskwie, Charkowie, Włodzimierzu i Leningradzie. Prowadził parafię w cerkwi byłego Monasteru Zaikonospasskiego w Moskwie, gdzie realizował własne wizje zmienionej liturgii prawosławnej - odprawiał nabożeństwa w języku rosyjskim, zrezygnował z ikonostasu, ołtarz przesunął zaś na środek nawy cerkiewnej.

Od 1923 do 1927 żył w zupełnym ubóstwie, zgodnie z własnymi postulatami odnośnie do postępowania kleru. Zmarł uznany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną za heretyka i pozbawiony stanu duchownego.