Antoni Wieniarski (ps. Grzegorz Kostrzewa; ur. 20 stycznia 1823 Wierzchowinie, zm. 30 maja 1870 w Warszawie) – polski powieściopisarz i literat warszawski^[1]. Uznawany za jednego z najlepszych znawców życia Warszawy tamtego okresu^[2]. W jego twórczości znajduje się wiele opisów ówczesnej epoki.

Od dziecka cierpiał na "ułomność ciała"^[3] i cechował się słabym zdrowiem. Początkowo pisał opowiadania do Gazety Codziennej. W 1848 roku otrzymał pracę w charakterze urzędnika w kancelarii Zamoyskich i od tamtej pory mieszka w Warszawie. Zaczyna publikować artykuły w gazetach, często używając pseudonimu. Pisze także utwory dramatyczne, które wystawiane były w warszawskich teatrach, a także publikowane.

• Wysokie w XVII wieku czyli Aryjanie w Polsce (Warszawa 1851)
• Powieści Historyczne (Warszawa 1852)^[4][5]
• Obrazki Lubelskie (Warszawa 1854)^[6]
• Pogadanki. Szkice teraźniejszości i przeszłości (Warszawa 1854)^[7]
• Nasze strony i nasi ludzie, zbiór powieści historycznych, obrazków tegoczesnych, wspomnień i życiorysów (Warszawa 1855)^[8][9][10]
• Ulicznik Warszawski (Warszawa 1856)
• Nad Wisłą (Warszawa 1857)^[11]
• Warszawiacy i Hreczkosieje (Warszawa 1857)^[12]
• Szwaczka Warszawska (Warszawa 1857)
• Warszawa i Warszawianie, Szkice towarzyskie i obyczajowe (Warszawa 1857)^[13][14]
• Powieści z podań i z dziejów polskich (Warszawa 1860)^[15][16]

• Encyklopedyja Powszechna Tom XXVI, Warszawa 1867
• Bibliografia Polska XIX. Stólecia Tom V, Kraków 1880