Jako operator filmowy pracował już w 20-leciu międzywojennym, między innymi na planie Pana Tadeusza z 1928 r., w reż. Ryszarda Ordyńskiego. W czasie powstania warszawskiego jako operator Powstańczej Kroniki Filmowej, dokumentował działania na terenie Śródmieścia Północ. Po zakończeniu II wojny światowej pracował w Wytwórni Filmów Oświatowych, głównie nad filmami krótkometrażowymi. W dorobku jako operator miał takie filmy dokumentalne jak: Zagłada Berlina z 1945 r., Szubienice w Stuthoffie z 1946 r., Zwalczamy gruźlicę, Przetwórstwo ziemniaczane i Dzień pracy w PDT z 1950 r., Pieśń pracy z 1951 r. W 1954 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.