Antoni Nieborak

Antoni Nieborak
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

11 stycznia 1882

Przebieg służby
Lata służby

1919-1926

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

2 Pułk Strzelców Wielkopolskich
159 Pułk Strzelców Wielkopolskich
66 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)

Antoni Nieborak (ur. 11 stycznia 1882, zm. 1939 w Chojnicach[1]) – major piechoty Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Przebieg służby

Antoni Nieborak urodził się 11 stycznia 1882 roku. 5 maja 1919 roku został oficjalnie przyjęty do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, jako oficer byłej armii niemieckiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i jednocześnie mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 października 1918 roku. Służbę w Armii Wielkopolskiej liczono mu od 1 stycznia 1919 roku.

16 marca 1919 roku rozpoczął formowanie 2 pułku strzelców wielkopolskich, później przemianowanego na 56 pułk piechoty wielkopolskiej. 1 maja tego roku obowiązki dowódcy pułku przekazał kapitanowi Zygmuntowi Łęgowskiemu, a sam objął obowiązki dowódcy batalionu zapasowego pułku.

4 października 1919 roku został wyznaczony czasowo dowódcą 1 pułku Obrony Krajowej, który formował się w Pniewach. 1 stycznia 1920 roku dowodzony przez niego oddział został przemianowany na 2 pułk rezerwowy, a 26 stycznia 1920 roku na 159 pułk strzelców wielkopolskich[2]. W lipcu 1920 roku z powodu poniesiony strat pułk został czasowo rozwiązany. 20 lipca 1920 roku został dowódcą I batalionu 66 Kaszubskiego pułku piechoty, który po zakończeniu działań wojennych stacjonował w Chojnicach[3][4][5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 424. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 74 pułk piechoty[6]. Z dniem 28 lutego 1926 roku został przeniesiony w stan spoczynku[7].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas przewidziany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[8].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Łukasz Cichy, Nasi Powstańcy: Antoni Nieborak [ZDJĘCIA] [online], Krotoszyn Nasze Miasto, 28 listopada 2016 [dostęp 2023-01-17] (pol.).
  2. ↑ Bożejko 1929 ↓, s. 6-7.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 314, 403.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 280, 347.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 274.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 34.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 20 stycznia 1926 roku, s. 32.
  8. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 1012.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 102.
  10. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 71.

Bibliografia