Antoni Morończyk

Data i miejsce urodzenia	11 maja 1914 Sielec
Data i miejsce śmierci	15 lipca 1976 Warszawa
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski złoto Białystok 1935 skok o tyczce złoto Kraków 1946 skok o tyczce złoto Warszawa 1947 skok o tyczce złoto Poznań 1948 skok o tyczce złoto Gdańsk 1949 skok o tyczce złoto Kraków 1950 skok o tyczce srebro Wilno 1936 skok o tyczce srebro Łódź 1945 skok o tyczce brąz Poznań 1934 skok o tyczce Halowe mistrzostwa Polski złoto Olsztyn 1948 skok o tyczce złoto Poznań 1949 skok o tyczce srebro Przemyśl 1934 skok o tyczce srebro Przemyśl 1935 skok o tyczce srebro Poznań 1938 skok o tyczce
Odznaczenia

Antoni Morończyk (ur. 11 maja 1914 w Sielcu, zm. 15 lipca 1976 w Warszawie) – polski lekkoatleta, skoczek o tyczce i trener lekkoatletyczny, wielokrotny mistrz Polski.

Zdobył sześciokrotnie mistrzostwo Polski w skoku o tyczce: w 1935, 1946, 1947, 1948, 1949 i 1950; był również dwukrotnym wicemistrzem (w 1936 i 1945) oraz brązowym medalistą w 1934. Dwukrotnie zwyciężył w halowych mistrzostwach Polski w 1948 i 1949, a trzy razy zdobył srebrny medal. Zajmował także finałowe lokaty w MP w skoku w dal w 1933 i 1935 i w trójskoku w 1933 i 1934.

8 stycznia 1939 w Toruniu poprawił rekord Polski w trójskoku z miejsca w hali wynikiem 9,09 m^[1].

W latach 1935–1950 osiem razy startował w meczach reprezentacji Polski w skoku o tyczce, odnosząc 3 zwycięstwa indywidualne.

Rekord życiowy Morończyka wynosił 4,10 m (21 maja 1939 w Katowicach)^[2].

Był zawodnikiem Sokoła-Macierzy Lwów (1931-1935), Warszawianki (1936-1939), AZS Kraków (1945-1948), Syreny Warszawa (1948) i Ogniwa Warszawa (1949-1950).

Tuż po zakończeniu II wojny światowej wraz z przyjacielem Kazimierzem Stropkiem czasowo przebywał w Sanoku, gdzie był inspiratorem i organizatorem uprawiania sportu wśród młodzieży^[3][4] (pierwotnie przed wojną pochodził z podsanockich Olchowiec^[5]). W tym czasie jako lekkoatleta startował w barwach Sanoka w rywalizacji międzymiastowej z Rzeszowem^[6]. W 1946 został prezesem reaktywowanego wówczas sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”^[7][8].

Został jednym z trenerów Wunderteamu. W latach 1954–1958 pracował jako trener w PZLA, był zastępcą dyrektora Ośrodka Przygotowań Olimpijskich w Warszawie (1958-1961), a AWF w Warszawie w 1956, a od 1961 do 1965 był wiceprezesem PZLA i szefem szkolenia kadry narodowej.

Uzyskał stopień doktora nauk wychowania fizycznego. Pracował na AWF w Warszawie jako docent, w latach 1974-1976 był zastępcą dyrektora Instytutu Sportu warszawskiej AWF, a od 1971 był kierownikiem Zakładu Lekkiej Atletyki tamże.

Był synem Michała i Małgorzaty z domu Gottfried^[9]. 8 lipca 1945 poślubił w Sanoku Izabelę Antoninę z domu Szczęścikiewicz (1918-2006)^[9][10]. Oboje zostali pochowani na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A39-5-4)^[10].

• Skok o tyczce (1947)
• Trening skoków (1953)
• Lekkoatletyka (1966)

• Srebrny Krzyż Zasługi (22 lipca 1953, uchwałą Rady Państwa za zasługi w dziedzinie upowszechniania kultury fizycznej)^[11]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (14 stycznia 1955, uchwałą Rady Państwa na wniosek Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej)^[12].

• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 148-149. ISBN 83-9136-63-9-1.
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6. Brak numerów stron w książce
• Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984. Brak numerów stron w książce
• Słownik biograficzny pracowników CIWF i AWF, tom I (pod redakcją Kajetana Hądzelka i Andrzeja Mazura), Warszawa 2000, s. 69-71 (z fotografią)