Autor i scenarzysta filmów dokumentalnych, fabularnych i animowanych, przedstawień Teatru Telewizji i innych widowisk telewizyjnych. Malarz, rysownik, grafik, ilustrator książek, jeden z prekursorów mail art. Założyciel Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Kino – Oko” w Katowicach. Współzałożyciel katowickiej grupy „Onejron”. Od 1965 członek Związku Polskich Artystów Plastyków, od 1971 Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Autor opowiadań, scenariuszy, esejów i szkiców z dziedziny sztuki, filmu i literatury. Autor licznych książek o kulturze, obyczajach i legendach Górnego Śląska.
Z wczesnej twórczości filmowej Halora wyróżnia się nakręcony w kolorowej, szerokoekranowej konwencji westernu krótkometrażowy dokument „Pożegnanie kolejki” o likwidowanej wówczas dojazdowej kolejce górniczej kopalni „Siemianowice”, będący zarazem pierwszym filmem w technice cinemascope zrealizowanym w łódzkiej Szkole Filmowej (autorem zdjęć był Michał Bukojemski) oraz „Wzgórze Marsa albo Powrót powstańca śląskiego” – etiuda fabularna osadzona w górnośląskim pejzażu, z głównymi rolami Tadeusza Kwinty i Marii Hornik, którzy trzy lata później pojawili się także pełnometrażowym fabularnym filmie pt. „Opis obyczajów”.
W latach 1969–1975 Antoni Halor reżyserował większość filmów i widowisk wspólnie z Józefem Gębskim. „Testament” to jeden z najważniejszych filmów dokumentalnych o obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, opowiedziany prozą Tadeusza Borowskiego, wielokrotnie nagradzany na krajowych i międzynarodowych festiwalach i przeglądach (m.in. nagroda Srebrnego Lajkonika na festiwalu KFF w Krakowie w 1970 r., nagroda na MFF w Tours 1971 r., kopia filmu trafiła do zbiorów Museum of Modern Art w Nowym Jorku). Kolejne warte szczególnej uwagi filmy dokumentalne tandemu to m.in. „Czarne-zielone” i „Czarne słońce”, które w realistyczny, chociaż nie pozbawiony humoru sposób opowiadały o pracy górników węgla kamiennego, pomimo wyróżnienia na festiwalu w Krakowie w 1971 r. zostały zdjęte z ekranu przez cenzurę; „Notatnik 14” (nagroda Brązowego Lajkonika w 1973 r.); „Jeden plus jeden” (nagroda w Tampere oraz najlepszy film roku 1974 na festiwalu w Londynie).
Najważniejsze samodzielne filmy reżysera to „Człowiek z laską” (film o generale i wojewodzie Jerzym Ziętku, wyróżniony na festiwalu w Krakowie i uhonorowany Nagrodą Główną w 1979 r. w Łodzi); „Słoneczko jasne zza czarnych gór” (dokumentalny zapis wspomnień i pieśni z aktorskim udziałem sędziwych, ostatnich wówczas jeszcze żyjących powstańców śląskich); „Siedem zegarków Gustawa” (pełnometrażowy, fabularyzowany telewizyjny film dokumentalny o Gustawie Morcinku – I nagroda ZWSD „Epoka” w 1987 roku); „Ulica, o której trochę wiem” – wieńczący filmografię twórcy dokument o przemianie obyczajowej, jaka dotknęła górnośląskie osiedla robotnicze na przestrzeni XX wieku, z elementami autobiografii. W obsadzie dwóch ostatnich filmów zrealizowanych w WFDiF wyróżnia się rola wybitnego zabrzańskiego aktora teatralnego, Andrzeja Lipskiego. Telewizyjny dokument „Małe i niespodziewane odkrycie Śmierci” poświęcony został odkryciu cennej polichromii w drewnianym kościółku w Bierdzanach, którego dokonał bytomski artysta Paweł Sznela. Twórca nawiązał również współpracę z łódzkim Se-Ma-Forem, tworzył i współtworzył liczne spektakle telewizyjne, przedstawienia teatralne i teledyski muzyczne.
Antoni Halor „Ocean I”, olej, płótno
Twórczość plastyczna Antoniego Halora obejmowała w szczególności malarstwo i grafikę. Od najmłodszych lat przyszły artysta wykazywał się wielkim talentem plastycznym, w okresie nauki w szkole średniej brał udział w zajęciach w katowickim Pałacu Młodzieży zostając laureatem licznych konkursów (m.in. światowego konkursu na ilustracje książek). Ponadto ręcznie kaligrafował książki, manuskrypty i śpiewniki. Od 1967 roku współtworzył katowicką grupę Oneiron wraz z Urszulą Broll, Zygmuntem Stuchlikiem, Andrzejem Urbanowiczem i Henrykiem Wańkiem[1]. Rejs jachtem SY Siemion na Islandię, w którym artysta – posiadający patent sternika – wziął udział w 1979 r., zaowocował inspiracją do serii Atlantyków. Wystawy indywidualne m.in. Warszawa 1966, Saarbrücken 1973, Katowice 1979, 2003. Prekursorskim wydarzeniem artystycznym była pierwsza wystawa artysty w Warszawie – kopertografika, otwarta z inicjatywy przyszłego profesora UW Henryka Depty oraz działaczki studenckiej Jolanty Słobodzian w Salonie Debiutów na Krakowskim Przedmieściu 20 kwietnia 1966 roku. Zaprezentowane zostały wówczas bogato ilustrowane z użyciem różnych technik plastycznych, utrzymane w żartobliwej konwencji koperty zawierające listy wysyłane przez twórcę od ok. 1960 roku do przyjaciół Pocztą Polską[2]. Artysta brał ponadto udział w wielu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą (m.in. wystawa grupy Oneiron Ratingen-Jelenia Góra-Ostrawa-Katowice 2006–2007). Jego prace znajdują się w kolekcjach krajowych (m.in. Muzeum Górnośląskie, Muzeum Śląskie, Muzeum Historii Katowic, Muzeum Miejskie w Siemianowicach Śląskich) i zagranicznych (Austria, Czechy, Francja, Niemcy, Słowacja, Kanada, Szwecja, Holandia). W twórczości plastycznej artysty często pojawiały się motywy pejzażu górnośląskiego.
Pod koniec lat 80. XX wieku artysta zaczął się skłaniać w stronę twórczości literackiej, co było w pewnym stopniu związane ze słabnącym stanem zdrowia. W dziedzinie tej poświęcił się szczególnie problematyce obyczajowości i folkloru Górnego Śląska. Konsekwentnie gromadzona i stale wzbogacana wiedza naukowo-literacka, historyczna i filozoficzna twórcy zaowocowała licznymi publikacjami prasowymi i książkowymi. Powstały m.in. cykle: „Podania i legendy naszych miast” (1987), „O słynnych zbójcach Eliaszu i Pistulce” (1988) i prowadzony przez wiele lat na łamach „Śląska” – od pierwszego numeru miesięcznika aż do śmierci twórcy – cykl „Pejzaż mitologiczny”. Każdy rok przynosił nowe pozycje książkowe, zwykle związane z bardzo szeroko pojętą tematyką śląską, a często też z rodzinnym miastem – Siemianowicami, jak: „Pilnuj obowiązku swego-rzecz o Piotrze Kołodzieju” (1992), „Wokół dawnej kaplicy siemianowickiego pałacu” (1998), „Żarty nieżarty księdza Stabika” (1999), „Przewodnik siemianowicki. Wędrówki po mieście i okolicy” (2000), „Siemianowickie koneksje Józefa Lompy” (2001), „Nasza buda. Szkice z historii I Liceum Ogólnokształcącego w Siemianowicach"(2004), „Kościół Krzyża Świętego w Siemianowicach” (2006). W latach 2004 – 2009 miasto wydawało corocznie książkowy „Kalendarz siemianowicki” autorstwa Antoniego Halora. W 2010 r. autor napisał jeszcze książkę o Wojciechu Korfantym, najsłynniejszym siemianowiczaninie, którą wydano pośmiertnie w 2012 r. Wiele tych pozycji zostało opublikowanych w ramach serii wydawniczej pn. „Biblioteka Siemianowicka” stworzonej przez Antoniego Halora. Ważne miejsce w twórczości znajdują starannie opracowane „Podania i legendy mikołowskie”, „Bożogrobcy i pudlyrze. Podania i legendy chorzowskie”, „Rok obrzędowy na dawnej ziemi bytomskiej”, publikacje o Górze Świętej Anny i hrabiach Gaszynach, architekturze i sztuce Głogówka, zabytkach Dolnego Śląska itp. Obok własnej twórczości Antoni Halor opracował i wydał również szereg publikacji obcych, w tym tłumaczeń z języków niemieckiego, francuskiego, angielskiego, rosyjskiego i łaciny, które poznał biegle w młodości.
Był także założycielem i pierwszym kierownikiem Studenckiego Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Kino-oko” w Katowicach, członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, Górnośląskiego Towarzystwa Literackiego, Towarzystwa Przyjaciół Siemianowic Śląskich. W latach 70. XX w. pomimo kontrowersji, które skutkowały nieraz odłożeniem filmów na półki przez cenzurę, otrzymał odznaczenia za zasługi dla kultury województw katowickiego i warszawskiego. Za publikacje o folklorze Górnego Śląska otrzymał Nagrodę Ziemi Bytomskiej im. J. Ligęzy w 1989 r., w 2000 r. został uhonorowany przez Zarząd Województwa Śląskiego Nagrodą im. Karola Miarki. Dorobek twórcy doceniło także śląskie środowisko literackie, na wniosek którego A. Halor w r. 2005 otrzymał odznakę honorową „„Zasłużony dla Kultury Polskiej””.
Był wielkim bibliofilem, a przy tym pasjonatem muzyki klasycznej i westernu, doskonale grał na flecie, gitarze klasycznej i harmonijce ustnej, fotografował. W filmach z początkowego okresu twórczości był często zarówno autorem, jak i wykonawcą muzyki. Część zbiorów bibliotecznych twórcy dostępna jest w czytelni siemianowickiej biblioteki miejskiej.
Został pochowany na cmentarzu w Siemianowicach Śląskich przy ul. Michałkowickiej[3].
Upamiętnienie
Władze Siemianowic Śląskich zorganizowały 30 września 2007 r. uroczysty benefis z okazji 70. urodzin artysty w kinoteatrze „Tęcza”, połączony z wystawą twórczości plastycznej i pokazem filmów.
W kwietniu 2012 r. imieniem Antoniego Halora nazwano w rodzinnym mieście odnowiony skwer przy ul. Katowickiej, twórca został wybrany na patrona siemianowickiego gimnazjum nr 7.
Z okazji 80 rocznicy urodzin artysty w czerwcu 2017 r. w Muzeum Miejskim w Siemianowicach otworzona została poświęcona mu stała wystawa. We wrześniu 2017 r. odsłonięto pomnik Antoniego Halora w katowickiej Galerii Artystycznej.
Filmografia
AKF „Śląsk” (1959–1965)
O P... sentymentalnie 1960, dok. 8mm
De Rerum Natura 1961, dok. 8mm
Andante Molto Cantabile 1962, eksp. 8mm
Rozdzielenie wód 1962, eksp. 8mm
Transmutacja 1963, fab. eksp. 8mm
Szkoła 1964, dok. 8mm
Moja hałda 1964, dok. 8mm
Kancjonarz jarosławski 1964, dok. 8mm
Chrysopea albo Mysterium Coniunctionis czyli jak kamień filozoficzny znaleźć można i należy 1965, fab. eksp. kolor 16mm
Ponadto kilka przedstawień Teatru Sensacji, kilkanaście widowisk rozrywkowych m.in. Barbórka 70 1970, Lekcja tańca dla dorosłych 1971, Haszek&Szwejk 1976, słuchowiska i audycje radiowe.
Antoni Halor „Skarbnik”, ilustracja książki
Dorobek literacki
Siemianowice. Przewodnik po mieście, 1969
Podania i legendy naszych miast, 1987
O słynnych zbójcach Eliaszu i Pistulce, 1988
O Górze Św. Anny i hrabiach Gaszynach, 1990
Pilnuj obowiązku swego – rzecz o Piotrze Kołodzieju, 1992
Kalendarz na rok 1994. Nasza ziemia, 1993
Podania i legendy mikołowskie, 1995
Pejzaż mitologiczny, 1996
Opowieści miasta z rybakiem w herbie. Podania i legendy siemianowickie, 1997
Bożogrobcy i Pudlyrze. Podania i legendy chorzowskie, 1998
Wokół dawnej kaplicy siemianowickiego pałacu, 1998
Żarty nieżarty księdza Stabika, 1999
Przewodnik Siemianowicki. Wędrówki po mieście i okolicy, 2000
Siemianowickie koneksje Józefa Lompy, 2001
Nasza buda. Szkice z historii I-go Liceum Ogólnokształcącego w Siemianowicach, 2004
Rok obrzędowy na dawnej ziemi bytomskiej, 2004
Kalendarze księdza Antoniego Stabika, 2004
Kościół Krzyża Świętego w Siemianowicach, 2006
Kalendarze siemianowickie na rok 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009
Wojciech Korfanty: Człowiek charakteru, 2012
Przypisy
↑Mrass i inni, Oneiron - ein esoterischer Künstlerkreis aus Kattowitz = Ezoteryczny krąg artystów z Katowic, Katowice: "KOS”, 2006, ISBN 83-60528-12-8, OCLC749215682. Brak numerów stron w książce
↑Świetny pomysł Halora, „Dookoła świata”, Rok XIII (28 (654)), 10 lipca 1966. Brak numerów stron w czasopiśmie
