PROFILPELAJAR.COM

Antoni Grudziński
	pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1897 ; Wilno
Data i miejsce śmierci	1 grudnia 1981 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	14 Pułk Ułanów Jazłowieckich; 2 Dywizja Kawalerii; 1 Pułk Rozpoznawczy; 16 Brygada Pancerna; 10 Brygada Kawalerii Pancernej; 54 Grupa Brygadowa PKPR
Stanowiska	szef sztabu dywizji; zastępca dowódcy pułku; dowódca dywizjonu; dowódca pułku; zastępca dowódcy brygady; dowódca brygady pancernej; dowódca grupy brygadowej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; Kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	;

Antoni Grudziński (ur. 17 listopada 1897 w Wilnie, zm. 1 grudnia 1981 w Londynie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez Władysława Andersa generałem brygady.

Życiorys

Studiował na Politechnice w Petersburgu^[1]. Służbę w wojsku rozpoczynał w lipcu 1918 w dywizjonie ułanów na Kubaniu, przemianowanym w okresie późniejszym na pułk ułanów 4 Dywizji Strzelców generała Żeligowskiego^[1]. Z dywizją powrócił do kraju. Był słuchaczem szkoły podchorążych od listopada 1919 do kwietnia 1920. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził plutonem w 14 pułku ułanów^[1], do listopada 1926 był w tym samym pułku adiutantem.

Z dniem 2 listopada 1926 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1926–1928^[2]. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie na stanowisko oficera sztabu^[3]. 24 kwietnia 1930 został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sztabu 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie^[4]. Z dniem 1 listopada 1930 został przydzielony do składu osobowego inspektora armii we Lwowie^[5]^[6]. Powraca w listopadzie 1934 na dowódcę szwadronu w 14 pułku ułanów Jazłowieckich we Lwowie, a w styczniu 1935 otrzymał przydział do Oddziału III Sztabu Głównego^[1]. W lipcu 1939 został mianowany zastępcą dowódcy 14 pułku ułanów we Lwowie.

Kampanię wrześniową odbywał w Oddziale Operacyjnym Sztabu Naczelnego Wodza w Polsce, a następnie we Francji, gdzie został przydzielony do Oddziału Operacyjnego Sztabu XX Korpusu Francuskiego^[1]. Zastępca szefa Oddziału III sztabu Naczelnego Wodza w Londynie od czerwca 1940. 30 czerwca 1941 objął dowództwo dywizjonu rozpoznawczego I Korpusu, który 30 czerwca 1942 został przeformowany w 1 pułk rozpoznawczy. 13 lipca 1942 przekazał dowodzenie pułkiem i przeszedł na stanowisko zastępcy dowódcy 16 Brygady Pancernej^[7]. Oficer do zleceń szefa w sztabie Naczelnego Wodza w Londynie w latach 1943–1944^[1], a od marca do września 1944 oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza przy brytyjskim Dowództwie 21 Grupy Armii^[1]. We wrześniu 1944 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Od czerwca 1945 do czerwca 1947 dowodził tą brygadą. W czerwcu 1947 wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i objął w nim dowództwo 54 Grupy Brygadowej PKPR^[8].

Po demobilizacji osiadł w Londynie. 27 maja 1978 został mianowany zastępcą przewodniczącego Wojskowej Komisji Orzekającej^[9]. Był współpracownikiem Instytutu im. gen. Sikorskiego w Londynie^[10]. Zginął 1 grudnia 1981 w wypadku drogowym.

Awanse

podporucznik – 1 czerwca 1919
porucznik – 1 września 1920
rotmistrz – 1 stycznia 1929
major – 1 stycznia 1936
podpułkownik – 3 maja 1940
pułkownik – 1 stycznia 1945
generał brygady – 1 stycznia 1964^[11]

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[12]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1 grudnia 1981)^[13]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)
Krzyż Walecznych (dwukrotnie za kampanię 1944–1945)^[14]
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Srebrny Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[15]
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)

Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)^[16]
Krzyż Wojenny (Croix de Guerre) z palmą (Francja)^[16]
Krzyż Wojenny (Croix de Guerre 1940) z palmą (Belgia)^[17]
Medal Brązowego Lwa (Holandia)^[18]
Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)^[19]

Zobacz też

Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Leżeński i Kukawski 1991 ↓, s. 108.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 45 z 20 października 1926 roku
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 38.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 298.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153, 420.
↑ Tym 2009 ↓, s. 83, 135.
↑ Kronika 1947 ↓, s. 24.
↑ Rozporządzenie wykonawcze Ministra Obrony Narodowej do dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z 10 maja 1978 r. o powołaniu Wojskowej Komisji Orzekającej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 14, Nr 3 z 1 czerwca 1978.
↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 42, s. 99, Grudzień 1981. Koło Lwowian w Londynie.
↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 98.
↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 12, Nr 3 z 31 grudnia 1981.
↑ Grudziński 1990 ↓, s. 268.
↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 144 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
↑ ^a ^b Grudziński 1990 ↓, s. 292.
↑ Grudziński 1990 ↓, s. 289.
↑ Grudziński 1990 ↓, s. 293.
↑ Grudziński 1990 ↓, s. 291.

Bibliografia

Kronika 510 Oddziału PKPR, sygn. C.850. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1947.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych zestawiona na podstawie Dzienników Personalnych Naczelnego Wodza i Ministra Obrony Narodowej oraz Rozkazów Dziennych 1 Dywizji Pancernej. W: Stanisław Maczek: Od podwody do czołga. Wyd. III (I krajowe). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1990, s. 249–293.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 108. ISBN 83-04-03364-X.
Juliusz Tym: 1. Dywizja Pancerna. Organizacja i wyszkolenie. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o., 2009. ISBN 978-83-61529-27-9.

[CITEREFLeżeńskiKukawski1991108-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Leżeński i Kukawski 1991 ↓, s. 108.

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 45 z 20 października 1926 roku

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_14_z_5_listopada_1928_roku-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_1_z_28_stycznia_1931_roku,_s._38-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 38.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_14_z_20_września_1930_roku,_s._298-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 298.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932153,_420-6] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153, 420.

[CITEREFTym200983,_135-7] Tym 2009 ↓, s. 83, 135.

[CITEREFKronika194724-8] Kronika 1947 ↓, s. 24.

[9] Rozporządzenie wykonawcze Ministra Obrony Narodowej do dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z 10 maja 1978 r. o powołaniu Wojskowej Komisji Orzekającej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 14, Nr 3 z 1 czerwca 1978.

[10] Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 42, s. 99, Grudzień 1981. Koło Lwowian w Londynie.

[CITEREFKryska-KarskiŻurakowski199198-11] Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 98.

[12] M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[13] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 12, Nr 3 z 31 grudnia 1981.

[CITEREFGrudziński1990268-14] Grudziński 1990 ↓, s. 268.

[15] M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 144 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

[CITEREFGrudziński1990292-16] Grudziński 1990 ↓, s. 292.

[CITEREFGrudziński1990289-17] Grudziński 1990 ↓, s. 289.

[CITEREFGrudziński1990293-18] Grudziński 1990 ↓, s. 293.

[CITEREFGrudziński1990291-19] Grudziński 1990 ↓, s. 291.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

PROFILPELAJAR.COM

Antoni Grudziński

Życiorys

Awanse

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Read other articles:

Papet vaudois

Empis lucida

Abdulaziz Kamilov

Холокост на Украине

BoBoiBoy

Berkecet-belukar

UEFA Women's Under-17 Championship

Second voyage of James Cook

Titus Pekei

Dacian fortress of Ardeu

Veganism

Amaury Capiot

Ice bath

On the Poverty of Student Life

Vamana

Kubo and the Two Strings

Sana Bukas Pa ang Kahapon

班

Titus Didius

Henri Antoine Jardon