Antoni Brykczyński

profesor
Kraj działania	II Rzeczpospolita
Data i miejsce urodzenia	23 maja 1843 Ossa
Data i miejsce śmierci	7 stycznia 1913 Goworowo
Proboszcz Goworowa
Okres sprawowania	1882–1913
Wyznanie	katolicyzm
Prezbiterat	12 sierpnia 1866
Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Brykczyński (ps. „Gwiażdzic”) (ur. 23 maja 1843 w Ossie, zm. 7 stycznia 1913 w Goworowie) – duchowny, historyk sztuki, bibliograf.

Urodził się w 23 maja 1843 roku w majątku Ossa niedaleko Opoczna, był synem Stanisława Brykczyńskiego i Wandy z hrabiów Zamoyskich. Kształcił się w Białej Podlaskiej i w gimnazjum realnym w Warszawie, od 1861 w seminarium kieleckim. W 1863 roku brał wraz z braćmi Stefanem i Stanisławem udział w powstaniu styczniowym. Następnie kontynuował naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku. Święcenia kapłańskie przyjął 12 sierpnia 1866. Następnie uczył się w Akademii Duchownej w Warszawie, gdy ta została zamknięta (1867) przeniósł się na krótko do Akademii Duchownej w Petersburgu^[1].

W latach 1868–1880 był profesorem seminarium w Płocku, potem proboszczem w Pałukach i Goworowie (od 1887 roku) gdzie z jego inicjatywy zbudowano kościół. Był członkiem komisji archeologicznej Komisji Sztuki i Komisji Archeologicznej Akademii Umiejętności. Pisywał w: „Przeglądzie Katolickim”, „Korespondencie Płockim”, „Słowie”, „Biesiadzie Literackiej”, „Kronice Rodzinnej”, a także we francuskim „L’Art. Chrétien”.

• Dom Boży – to jest praktyczne wskazówki budowania, naprawiania i utrzymania kościołów, 1888;
• Gawędy ogrodnicze^[2][3], 1882;
• Legendy, 1881;
• O obowiązkach panów i sług, 1885;
• Opowiadania pana Jacentego^[4], 1880;
• Żywoty boga Rodzicy, 1879.

• Maria Brykczyńska: Brykczyński Antoni. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 3: Brożek Jan – Chwalczewski Franciszek. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1937, s. 27–28. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0.

• Utwory Antoniego Brykczyńskiego w serwisie Polona.pl