Urodził się na nowojorskim Manhattanie jako syn Janet Esselstyn (z domu Rane) i aktora Jamesa Ridleya Osgooda Perkinsa[6]. Jego rodzina miała pochodzenie angielskie, irlandzkie, holenderskie i niemieckie[7]. Jego pradziadek ze strony ojca, Andrew Varick Stout Anthony (1835–1906), zajmował się profesjonalnym grawerowaniem w drewnie[8]. Perkins był potomkiem pasażera statku Mayflower, Johna Howlanda (ok. 1591–1672/3)[7].
Jego ojciec był wziętym aktorem odnoszącym sukcesy na Broadwayu i częściej niż w domu przebywał na scenie. Wychowaniem zajęła się matka przy pomocy francuskiej niani Jeanne, której Tony zawdzięczał bardzo dobrą znajomość języka francuskiego. Pod nieobecność ojca, matka zaczęła wywierać ogromny wpływ na życie małego Tony’ego. „Stałem się nienormalnie bliski mojej matce” - wspominał w 1983 na łamach magazynu „People”[9]. Motyw silnej więzi matki i syna często powraca w filmach z jego udziałem. W jednym z wywiadów przyznał, że bywał zazdrosny o własnego ojca[9]. Chciał mieć matkę tylko dla siebie. Jednocześnie czuł, że musi się od niej odciąć. Mówił, że łączyła go bliska więź z dominującą matką. I na różnych różnych etapach życia czuł potrzebę uwolnienia się od niej[9].
Miał pięć lat, gdy we wrześniu 1937 zmarł jego ojciec w wyniku zawału serca. Tony miał ogromne poczucie winy po śmierci ojca[9]. Perkins spędzał czas w otoczeniu kobiet, bliższych i dalszych przyjaciółek jego matki. Z czasem matka zaczęła przekraczać cielesne granice syna. „Ciągle mnie dotykała i pieściła. Nie zdając sobie sprawy, jaki efekt wywierała na dorastającym chłopcu” – wspominał[9]. Jako nastolatek zaczął silniej odczuwać brak ojca. Uczęszczał do szkoły dla chłopców Buckingham Browne & Nichols School w Cambridge w Massachusetts[10]. Z czasem odkrył w sobie pasję do aktorstwa. Występował w szkolnych przedstawieniach. Naukę kontynuował w Rollins College w Winter Park[10] na Florydzie, a następnie przeniósł się na Uniwersytet Columbia[10].
Kariera
W kinie debiutował jeszcze jako student w roli Freda Whitmarsha w komediodramacie George’a CukoraAktorka (1953) u boku Spencera Tracy i Jean Simmons. W 1954 trafił na Broadway w roli młodego i wrażliwego Toma Lee, ucznia szkoły przygotowawczej w Nowej Anglii, piętnowanego w swoim środowisku za skłonności homoseksualne w sztuce Herbata i sympatia[11] w reżyserii Elii Kazana, za którą zdobył nagrodę Theatre World. Wziął udział w przesłuchaniu do filmu Na wschód od Edenu, ale ostatecznie rolę zagrał James Dean.
Hollywoodzcy producenci obsadzali go często w rolach młodych amantów lub uroczych chłopcach z sąsiedztwa. Był brany pod uwagę do roli saksofonisty Joego, który ukrywa się w kobiecym przebraniu jako Josephine / Shell Oil Junior, a Franka Sinatrę rozważano do roli jego towarzysza w komedii kryminalnej Billy’ego WilderaPół żartem, pół serio (1959) z Marilyn Monroe; jednak Paramount Pictures zabronił Perkinsowi przyjęcia tej roli[12]. Dopiero Alfred Hitchcock pomógł mu przełamać zaszufladkowanie i obsadził go w roli socjopatycznego mordercę Normana Batesa w Psychozie (1960)[13]. Film odniósł spektakularny sukces, a Perkins dzięki tej kreacji stał się rozpoznawalnym, aktorem charakterystycznym. Jednak wbrew oczekiwaniom, kojarzony był z postacią psychopatycznego zabójcy.
Perkins przeszedł do historii kina jako pierwszy amerykański aktor, który zagrał ukochanego Brigitte Bardot we francusko–włoskiej komedii Édouarda MolinaroCzarująca idiotka (Une ravissante idiote, 1964)[18] z czasów zimnej wojny, gdzie fabuła opowiadała o rosyjskim szpiegu Nicholasie Siergiejewiczu Maukouline (Perkins), który zatrudnia piękną, ale tępą Penelope Lightfeather (Bardot) jako swoją wspólniczkę w zdobywaniu tajnych dokumentów[19]. Poza planem filmowym Perkins czuł się niekomfortowo w obecności Bardot i odrzucał zaproszenia do jej apartamentu[20].
Po występie jako wielebny James North w miniserialu Nine NetworkDożywotnie zesłanie (For the Term of His Natural Life, 1983) opartym na klasycznej powieści Marcusa Clarke’a z 1874, powrócił do roli Normana Batesa w filmie Richarda FranklinaPsychoza II (1983) z Meg Tilly. W dreszczowcu erotycznym Kena RussellaZbrodnie namiętności (1984) zagrał rolę szalonego kaznodziei, wielebnego Petera Shayne’a, który postanawia ocalić duszę prostytutki (Kathleen Turner) i prześladuje ją wszędzie. Spróbował swoich sił jako reżyser Psychozy III (1986)[23], za który zdobył dwie nominacje do Nagrody Saturna w kategoriach najlepszy horror i najlepszy aktor. Wcielił się w postać Talleyranda w miniserialu historycznym ABCNapoleon i Józefina (Napoleon and Josephine: A Love Story, 1987) z Armandem Assante i Jacqueline Bisset. W slasherzeNa krawędzi szaleństwa (Edge of Sanity, 1989) na motywach noweli Roberta Louisa Stevensona z Glynis Barber zagrał dręczonego wizjami traumy seksualnej z dzieciństwa doktora Henry’ago Jekylla, który uzależnia się od kokainy i przemienia się w punkowca z lat 80. Jacka „Kubę Rozpruwacza” Hyde’a. W telewizyjnym filmie Micka GarrisaPsychoza IV: Początek (1990) zgodził się przyjąć po raz czwarty rolę Normana Batesa. Perkins po raz pierwszy w swojej karierze został obsadzony w roli wampira księcia Konstantyna w telewizyjnym horrorze CBSCórka mroku (Daughter of Darkness, 1990) z Mią Sarą i otrzymał 200 tys. dolarów za czterotygodniowe zdjęcia. W 1991 na 39 edycji Festiwalu Filmowym w San Sebastián otrzymał nagrodę Donostia za całokształt twórczości[24]. W telewizyjnym dreszczowcu NBCZbrodnia doskonała/Morderca z głębi lasu (In the Deep Woods, 1992) z Rosanną Arquette wystąpił w roli tajemniczego Paula Millera, który podaje się za prywatnego detektywa.
Był biseksualistą[25]. Uchodził za bardzo nieśmiałą osobę, szczególnie w relacji z kobietami. Zgodnie z biografią napisaną przez Charlesa Winecoffa[26], Parkins miał romans z aktorem Tabem Hunterem (1956–58)[27], tancerzem Rudolfem Nurejewem, kompozytorem i literatem Stephenem Sondheimem (1972), aktorem Nickiem Adamsem, tancerzem/choreografem Groverem Dale (1967–73) i fotografem Christopherem Makosem (1983). Swoje pierwsze intymne heteroseksualne doświadczenie miał w wieku 39 lat z aktorką Victorią Principal (1971–72), podczas gdy pracował nad westernem Sędzia z Teksasu (1972).
9 sierpnia 1973 zawarł związek małżeński z fotografką Berinthią „Berry” Berenson[28]. Mieli dwóch synów: aktora Osgooda „Oza” Roberta (ur. 2 lutego 1974) i muzyka Elvisa Brooke’a (ur. 9 lutego 1976).
Śmierć
Zmarł 12 września 1992 w swoim domu w Los Angeles w wieku 60 lat z powodu powikłań związanych z AIDS[29].
↑Bravo Otto 1962. bravo-archiv.de. [dostęp 2024-07-28]. (niem.).
↑Bravo Otto 1963. bravo-archiv.de. [dostęp 2024-07-28]. (niem.).
↑Boze Hadleigh: Hollywood Gays: Conversations with Cary Grant, Liberace, Tony Perkins, Paul Lynde, Cesar Romero, Brad Davis, Randolph Scott, James Coco, William Haines, David Lewis. Barricade Books, 1996. ISBN 1-56980-083-9. Brak numerów stron w książce
↑Matt Blake, David Deal: The Eurospy Guide. Baltimore: Luminary Press, 2004. ISBN 1-887664-52-1. Brak numerów stron w książce
_trailer_1.jpg)
