Annaty (łac. annata, -ae f) – opłaty wnoszone przez duchownych na rzecz papiestwa, stanowiące równowartość rocznych dochodów z nadanego przez kurię rzymską beneficjum konsystorialnego, płacone od XIII do XVII w.[1].
Początkowo (XI–XII w.) annaty płacono metropolitom i biskupom, a dopiero od XIII w. przekazywane były do Rzymu.
Od XVI w. podejmowano próby zatrzymania annat w Polsce z przeznaczeniem na obronę kraju[2]. Annaty jako poważne obciążenie finansowe powodowały też opór kleru oraz były krytykowane przez pisarzy Odrodzenia m.in. Jana Ostroroga. Począwszy od roku 1543 w Koronie, od 1607 roku w Wielkim Księstwie, arcybiskupi i biskupi byli zobowiązywani przez sejmy do wpłacania annat do skarbu, koronnego i litewskiego, w przeciągu roku od objęcia godności, kwoty równej tej, jaką wysyłali do Rzymu. Miała być ona przeznaczona na obronę. Realizacja tych uchwał uzależniona była jednak od zgody papieża, a postulaty sejmików dowodzą, że tej nie było[3]. Ostatecznie zanikły w XVII w.[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Praca zbiorowa 2001 ↓, s. 13,.
- ↑ Łepkowski 1973 ↓, s. 7,.
- ↑ Henryk Wisner, Rzeczpospolita Wazów, Sławne Państwo, Wielkie Księstwo Litewskie, Tom III, Warszawa 2008, s. 314.
- ↑ Antoni Mączak, Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku. Warszawa 1981, Tom 1, s.16
Bibliografia
- Encyklopedia Historia, Wyd. GREG, Kraków 2007, s. 16.
- Praca zbiorowa: Słownik historii Polski i świata. Katowice: Videograf II, 2001.
- Tadeusz Łepkowski: Słownik historii Polski. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.
