Anna Zawadzka

Ten artykuł dotyczy harcerki. Zobacz też: inne osoby.
Anna Zawadzka
Data i miejsce urodzenia

8 lutego 1919
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 czerwca 2004
Warszawa

Organizacja harcerska

Związek Harcerstwa Polskiego

wiceprzewodnicząca ZHP
Okres sprawowania

od 1990
do 1993

członkini Głównej Kwatery Harcerek
Okres sprawowania

od 1947
do 1948

zastępczyni komendantki Warszawskiej Chorągwi Harcerek
Okres sprawowania

od 1945
do 1946

Grób Anny Zawadzkiej na cmentarzu Powązkowskim

Anna Zawadzka (ur. 8 lutego 1919 w Warszawie, zm. 22 czerwca 2004 tamże) – anglistka, nauczycielka i autorka podręczników, instruktorka harcerska[1][2].

Życiorys

Córka Józefa Zawadzkiego i Leony z domu Siemieńskiej, siostra Tadeusza Zawadzkiego ps. Zośka. W czasie nauki w gimnazjum wstąpiła do 14 Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej im. Królowej Jadwigi (WŻDH)[3]. W 1937 roku ukończyła kurs drużynowych w Ignalinie[3]. W latach 1937–1942 drużynowa 14 WŻDH.

Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku pracowała w Pomocniczym Szpitalu Harcerskim oraz schronisku zorganizowanym przez Komendę Pogotowia Harcerek[3]. W czasie okupacji niemieckiej uczyła dzieci w tajnym Gimnazjum im. Królowej Jadwigi[3]. W latach 1942–1944 była komendantką Hufca Szarych Szeregów Śródmieście. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim.

Po II wojnie światowej pracowała w liceach warszawskich oraz na Uniwersytecie Warszawskim jako nauczycielka logiki i języka angielskiego. Po zakończeniu wojny była nadal aktywną uczestniczką życia harcerskiego. W latach 1945–1946 zastępczyni komendantki Warszawskiej Chorągwi Harcerek ZHP, następnie w 1947–1948 członkini Głównej Kwatery Harcerek ZHP. Po odrodzeniu ZHP w latach 1956–1958 kierowniczka Wydziału Kształcenia Chorągwi Warszawskiej.

W latach 80. brała udział w reformowaniu Związku Harcerstwa Polskiego, była członkiem „bandy czworga” wraz z Stefanem Mirowskim, Jankiem Rossmanem i Haliną Wiśniewską. Włączyła się w odnowę ZHP, co przyniosło między innymi po IX/XXVI Zjeździe ZHP przywrócenie tradycyjnego prawa i przyrzeczenia harcerskiego.

W latach 1990–1993 była wiceprzewodniczącą ZHP. Autorka kilku monografii poświęconych polskiemu harcerstwu.

Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim, (kwatera K, rz. 1, m. 23-24)[4].

Publikacje

  • Dzieje harcerstwa żeńskiego w Polsce w latach 1911−1948/49, Warszawa 2004[5].
  • Tadeusz Zawadzka „Zośka”, Warszawa 2001.
  • Gawędy o tych które przewodziły Cz. 1: Olga Małkowska, Jadwiga Falkowska, Józefina Łapińska, Jadwiga Zwolakowska", Wyd. 2, Warszawa 2001[6].

Przypisy

  1. ↑ Katarzyna Nosidlak, W sprawie lektur – 65 lat później, „Języki Obce w Szkole” (1), 2022, s. 19–26, ISSN 0446-7965 [dostęp 2023-04-20] (pol.).
  2. ↑ Janusz Wojtycza, Harcerski słownik biograficzny, Muzeum Harcerstwa, 2006, s. 253, ISBN 978-83-923571-1-7 [dostęp 2023-04-20] (pol.).
  3. ↑ a b c d Historia ZHP pisana przez kobiety [online], Związek Harcerstwa Polskiego, 21 grudnia 2023 [dostęp 2023-12-22] (ang.).
  4. ↑ Cmentarz Stare Powązki: DOMASZEWSCY i ZAWADZCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-21].
  5. ↑ Anna Zawadzka, Dzieje harcerstwa żeńskiego w Polsce w latach 1911-1948/49, Warszawa: "Horyzonty", 2004, ISBN 978-83-89037-77-0 [dostęp 2023-12-22].
  6. ↑ Anna Zawadzka, Gawędy o tych które przewodziły. Cz. 1: Olga Małkowska, Jadwiga Falkowska, Józefina Łapińska, Jadwiga Zwolakowska, Wyd. 2, Warszawa: Horyzonty, 2001, ISBN 978-83-86873-93-7 [dostęp 2023-12-22].