Nazywana „la voce e il cuore” (“głos i serce”)[1].
Życiorys
Lata 70.
Iliriana Hoxha urodziła się jako córka Albańczyka i Włoszki[2]. Dzięki ojcu spokrewniona jest z Enverem Hoxhą[3]. Zadebiutowała w wieku 15 lat piosenką „Fiorellin del prato”[1]. W 1978 roku zadebiutowała na Festiwalu w San Remo z piosenką Ivana Fossatiego „Un’emozione da poco”, zajmując 2. miejsce. Potem uczestniczyła w turnieju piosenkarskim Festivalbar z piosenką „Fatelo con me”, również skomponowaną przez Fossatiego. W tym samym roku wydała swój debiutancki album, Oxanna. W 1979 roku wydała kolejny album, Anna Oxa, a 1980 roku EP-kę, Controllo totale[2]. W 1979 roku wystąpiła w filmie Maschio, femmina, fiore, frutto w reżyserii Ruggera Mitiego[1].
Lata 80.
W 1982 roku zakończyła współpracę ze swoją pierwszą wytwórnią płytową i podpisała kontrakt z CBS. Uczestniczyła w Festiwalu w San Remo w 1982 roku z piosenką „Io no”, napisaną przez Mario Lavezziego. W kolejnych latach kilkakrotnie powracała na Festiwal w San Remo[2]. Przez dwa lata prowadziła, wspólnie z Enrico Montesano i Massimo Ranierim program telewizyjny Fantastico[3].
W 1989 roku podczas swego 7. startu w Festiwalu w San Remo odniosła zwycięstwo wykonując w duecie z Faustem Lealim piosenkę „Ti lascerò”[2]. W tym samym roku podczas finału 34.Konkursu Piosenki Eurowizji artystka wspólnie z Faustem Lealim wykonała piosenkę „Avrei voluto” (autorzy: Franco Fasano - Franco Ciani - Franco Berlincioni), która zdobyła 56 punktów zajmując 9. miejsce[4]. W tym samym roku wydała również album Tutti i brividi del mondo, na którym znalazła się piosenka tytułowa oraz piosenka „Avrei voluto”[3].
Lata 90.
W 1990 roku ponownie wystąpiła w San Remo zastępując w ostatniej chwili Patty Pravo, która zrezygnowała z wykonania piosenki „Donna con te”. W 1991 roku wydała swój pierwszy album na żywo, będący zapisem jej wspólnych występów z zespołem New Trolls, z którym od pewnego czasu koncertowała. W latach 1993 i 1994 śpiewała głównie covery włoskich piosenkarzy-kompozytorów[3]. Wydała dwa albumy z tego typu piosenkami. Na pierwszym z nich, zatytułowanym Cantautori artystka zaprezentowała 10 utworów skomponowanych między innymi przez takich piosenkarzy jak: Lucio Battisti („Prendila così”, Lucio Dalla („Futura”), Pino Daniele („Anna verrà”), Giorgio Gaber („Si può”), Francesco De Gregori („Bellamore”), Claudio Baglioni („Avrai”), Zucchero („Diamante”) i Fabrizio De André („Bocca di Rosa”)[5]. Na drugim, wydanym jako CD, zatytułowanym Canta autori znalazło się również 10 piosenek, między innymi: Lucia Dalli („Washington”), Claudia Baglioniego („Mille giorni di te e di me”), Ivana Fossatiego („Questi posti davanti al mare”), Lucia Battistiego („Con il nastro rosa”, Pina Daniele („Quando”), Francesca De Gregori („La storia”) i Freda Buscaglione (Eri piccola così)[6]. W 1996 roku ukazał się album Anna non si lascia, zawierający nie wydane wcześniej piosenki artystki. W 1999 roku Anna Oxa wygrała po raz 2. Festiwal w San Remo, tym razem indywidualnie, z piosenką „Senza pietà”[3].
XXI wiek
W 2001 roku, wystąpiła po raz 11. w San Remo, gdzie przedstawiła piosenkę „Eterno movimento”, która dala tytuł jej późniejszemu albumowi. Pod koniec roku wzięła udział w telewizyjnym show Torno sabato. W 2003 roku wystąpiła po raz 12. w San Remo wykonując piosenkę „Cambierò”. Przez kolejne dwa lata dawała koncerty na żywo, a w 2006 roku wystąpiła po raz 13 w San Remo prezentując piosenkę „Processo a me stessa”, która jednak przepadła w eliminacjach. Wydała album koncertowy La musica è niente se tu non hai vissuto. W 2010 roku wydała swój ostatni jak dotąd (listopad 2015) album, Proxima. Pod koniec grudnia zgłosiła swój udział w Festiwalu w San Remo 2011 roku, ale jej piosenka „La mia anima d’uomo” przepadła w eliminacjach[2].