Anioł Pański – wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera[1][2][3], ogłoszony w tomie Poezje. Seria trzecia, wydanym w 1898. Tytuł odwołuje się do modlitwy Anioł Pański, odmawianej powszechnie zwłaszcza na wsi[4]. Utwór składa się z czterech części. Kluczową rolę w jego kompozycji odgrywa pięciowersowy refren[5]:
- Na Anioł Pański biją dzwony,
- niech będzie Maria pozdrowiona,
- niech będzie Chrystus pozdrowiony...
- Na Anioł Pański biją dzwony,
- w niebiosach kędyś głos ich kona...
Utwór jest napisany jambicznym dziewięciozgłoskowcem[6], często stosowanym przez Tetmajera w jego liryce[7]. Wiersz charakteryzuje się smutnym, przygnębiającym nastrojem[5][8]. Smutek jest przedstawiony za pomocą personifikacji w postaci Osmętnicy, która samotnie chodzi po polach[8]. W ostatniej części obraz ten jest rozwinięty opisem samotnej duszy, która nie może się uwolnić od swojego cierpienia[8].
- Idzie samotna dusza polem,
- Idzie ze swojem złem i bolem,
- Po zbożnym łanie i po lesie,
- Wszędy zło swoje, swój ból niesie,
- I swoją dolę klnie tułaczą,
- I swoje losy klnie straszliwe,
- Z ogromną skargą i rozpaczą
- Przez zasępioną idzie niwę...
Przypisy
Bibliografia
- Kazimierz Przerwa-Tetmajer: Poezye. Archive.org, 1900. [dostęp 2017-04-01]. (pol.).
- Kazimierz Tetmajer: Poezje wybrane. Wyboru dokonał i wstępem opatrzył Jan Zygmunt Jakubowski. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1969. Brak numerów stron w książce
Linki zewnętrzne
- Kazimierz Przerwa-Tetmajer: Anioł Pański. literat.ug.edu.pl. [dostęp 2017-04-01]. (pol.).