| Pseudonim
|
Matrix
|
| Data i miejsce urodzenia
|
7 września 1983
Flint, Michigan
|
| Obywatelstwo
|
Stany Zjednoczone
|
| Wzrost
|
185 cm
|
| Styl walki
|
leworęczny
|
| Kategoria wagowa
|
super średnia
|
| Bilans walk zawodowych[a]
|
| Liczba walk
|
29
|
| Zwycięstwa
|
26
|
| Przez nokauty
|
16
|
| Porażki
|
3
|
| Remisy
|
0
|
| Nieodbyte
|
0
|
| Dorobek medalowy
|
|
|
- ↑ Bilans walk aktualny na 3 marca 2018.
|
Andre Dirrell (ur. 7 września 1983 w Flint Michigan) — amerykański bokser, brązowy medalista olimpijski z Aten 2004 w boksie w wadze średniej.
Kariera amatorska
Był wyróżniającym się bokserem amatorskim, wygrał mistrzostwo Stanów Zjednoczonych w 2003 roku, Wystąpił również w Igrzyskach Panamerykańskich w 2003 roku.
W 2004 roku wywalczył kwalifikacje na igrzyska Olimpijskie w Atenach gdzie zdobył brązowy medal w wadze średniej.
Kariera zawodowa
Andre na zawodowych ringach zadebiutował 27 stycznia 2005 a jego przeciwnikiem był Carlos Jones, Andre Dirrell wygrał przez techniczny nokaut w ostatniej czwartej rundzie. Walczył również z takimi przeciwnikami jak Curtis Stevens, Anthony Hanshaw czy Victor Oganov.
Super Six
Andre Dirrell przystąpił do turnieju Super Six razem z Arthur Abraham, Andre Ward, Carl Froch, Mikkel Kessler oraz Jermain Taylor. Pierwszą walkę w ramach turnieju stoczył 17 października 2009 a jego przeciwnikiem był mistrz WBC Carl Froch. Pojedynek zakończył się niejednogłośnym zwycięstwem Frocha gdzie wielu uznało ten werdykt za kontrowersyjny[1]. Kolejny pojedynek Andre stoczył 27 marca 2010 a jego przeciwnikiem był były mistrz IBF wagi średniej Arthur Abraham. W tym pojedynku Abraham w czwartej rundzie po raz pierwszy w karierze znalazł się na deskach, w jedenastej rundzie Dirrell poślizgnął się i upadł na kolano a w tym czasie Abraham zadał cios podbródkowy. Sędzia przerwał pojedynek i przyznał zwycięstwo Dirrellowi przez dyskwalifikacje Abrahama. do czasu przerwania pojedynku Dirrell wysoko prowadził na punkty u wszystkich sędziów[2]. 7 października Andre Dirrell wycofał się z turnieju z powodu problemów neurologicznych[3].
Dalsza kariera
Na ring powrócił dopiero 30 grudnia 2011 pokonując przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Darryla Cunninghama[4].
23 maja 2015 w Bostonie przegrał jednogłośnie na punkty 112:114, 109:117 i 112:114 z Brytyjczykiem Jamesem DeGale'em (21-1, 14 KO) pojedynek o tytuł mistrza świata federacji IBF kategorii super średniej[5].
Przypisy
Linki zewnętrzne
