Aminek egipski, kela egipska, aminek zębodłubka (Visnaga daucoides Gaertn.) – gatunekrośliny zielnej. Rośnie dziko w Azji Zachodniej, Afryce Północnej, na Maderze, Wyspach Kanaryjskich oraz w Europie Południowej[4]. W Polsce gatunek uprawiany i przejściowo dziczejący (efemerofit)[5]. Łacińska nazwa Ammi pochodzi od greckiego ammos – piasek, prawdopodobnie ze względu na małe wymagania siedliskowe lub małe nasiona. Z wyglądu podobna do kopru włoskiego. Aminek egipski to roślina jednoroczna lub dwuletnia[6].
Morfologia
Pokrój
Roślina silnie rozgałęziona, w naturze do 50 cm wys., w uprawie do 120. Łodyga dęta, tylko w węzłach pełna. Dołem słabo bruzdkowana.
Zebrane w baldach złożony z pokrywami i pokrywkami. Kwiaty małe, o nieprzyjemnym zapachu, obupłciowe, z pięcioma białymi płatkami. Pręcików od 2 do 5, z dwukomorowymi, różowymi pylnikami. Słupek o dwóch szyjkach, tworzy się z dwóch zrośniętych owocolistków zrośniętych z dnem kwiatowym. Dwie szyjki słupka osadzone są na poduszeczce, która jednocześnie jest miodnikiem. Kwiaty zebrane są w kwiatostanybaldachy o średnicy do 22 cm.
Rozłupnia rozpadająca się na dwie rozłupki, jajowate, wydłużone, z pięcioma żeberkami. MTN wynosi 0,5 do 0,85g.
Zastosowanie
Roślina lecznicza stosowana pomocniczo, jako lek rozkurczający, w leczeniu choroby wieńcowej, kamicy nerkowej i astmy oskrzelowej. Surowcem zielarskim jest owoc aminka egipskiego – Ammi visnagae fructus. Kleina z aminka egipskiego powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych jelit, co skutkuje działaniem rozkurczowym mięśni gładkich, jelit, macicy oraz oskrzeli. Jej podanie przeciwdziała atakom astmy[6].
Roślina ciepłolubna, o długim okresie wegetacji, wynoszącym od 160 do 210 dni. Uprawiany był już w starożytnym Egipcie. Próby aklimatyzacji w Polsce zakończyły się fiaskiem, ze względu na wczesne przymrozki.
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ZbigniewZ.MirekZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 31, ISBN 978-83-62975-45-7.
↑ abAleksanderA.OżarowskiAleksanderA., WacławW.JaroniewskiWacławW., Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie, Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1987. Brak numerów stron w książce