Mit o Amfitrionie, oszukanym przez Zeusa małżonku Alkmeny, interesuje autora zasadniczo tylko jako punkt wyjścia określonej tradycji literackiej. Giraudoux żongluje elementami opowieści antycznej i gra konwencjami z nią związanymi. Główną bohaterką dzieła jest Alkmena i rozbieżność jej przekonań z dążeniami Zeusa (autor podąża tu za recepcją Heinricha von Kleista, z konfliktu wydobywając jednak tony pogodne, nie zmącone nawet pewną dozą ironii tragicznej). Giraudoux odwraca w sztuce tradycje mitu: bóg nie obdarza ludzi swą łaską, ale to on sam musi się wkraść w łaski ludu. Odwrócenie to stanowi główny motor napędowy efektów komicznych dzieła, bezskutecznych zabiegów boga, narzucającego się Alkmenie z propozycjami nieśmiertelności. Błyskotliwa zabawa literacka łączy się w dziele z obszerną wykładnią filozofii autorskiej[1].
Giraudoux utrzymywał, że była to 38. wersja sceniczna przedstawionego mitu, stąd nadany jej tytuł[2].
Pokazy
Sztuka powstała w ciągu tygodnia i napisana była dla Théâtre de l'Athénée, z przeznaczeniem roli Alkmeny dla Valentine Tessier. Premiera odbyła się jednak 8 listopada 1929 w Comédie des Champs-Élysées. Krytyka oceniła ją jako rewelacyjny pokaz nieznanych dotąd możliwości autora. Premiera zapoczątkowała specjalną manierę pokazywania sztuk scenicznych Giraudoux, m.in. eksponowania pewnych niezgodności w elementach kostiumowych i scenograficznych[1].
