Ojcem Alojzego był Piotr Bujnicki - sędzia ziemski połocki w latach 1771-1789[2]. Natomiast jego stryjecznym bratem był Kazimierz Bujnicki[3]. W latach 1791/92 Alojzy był deputatem witebskim do Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego[4][5]. Wziął udział w wojnie polsko-rosyjskej w obronie Konstytucji 3 maja. W stopniu rotmistrza dowodził ochotniczym oddziałem szlachty z okolic Połocka, włączonym pod Wilnem do wojska regularnego[6][7][8]. W późniejszych latach był marszałkiem szlachty powiatu dziśnieńskiego. W latach 1797–1830 w swojej posiadłości w Zaborzu koło Głębokiego organizował coroczne spotkania towarzyskie, których uwieńczeniem były amatorskie przedstawienia teatralne. Był nie tylko organizatorem teatru i wystawianych w nim spektakli (w których także występował), ale również dyrektorem tamtejszego Towarzystwa Dobroczynności[9]. Luminarzem zaborskiego teatru był jego kuzyn Jan Chodźko[10]. W 1812 roku, w czasie wojny Napoleona z Rosją, marszałek Bujnicki został mianowany podprefektem powiatu dziśnieńskirgo[11]. Urzędował w Głębokiem[12]. Odznaczony orderem świętego Stanisława nadanym 13 kwietnia 1792 roku[3][13][14].
Był dziedzicem dóbr Bartoszewo, Hołubicze, Aloizberg, Woronowo i in[3].
Żoną Alojzego Bujnickiego była Eleonora z Jeleńskich (1771-1837). Ich syn to Nestor Bujnicki (1801-1858)[15][3].
Uwagi
↑Bujniccy z Białej Rusi i Inflant pieczętowali się herbem Łabędź w odmianie z niebieskim polem na którym umieszczony był łabędź, a nad nim srebrna gwiazda.
↑Dorota Samborska-Kukuć, Wspomnienia o Zaborzu. Z historii teatrów dworskich na Kresach [w:] "Pamiętnik Teatralny", Tom 52, Numer 3/4 (207/208) (2003), s. 15-22.
↑Dariusz Nawrot, Litwa i Napoleon w 1812 roku, Katowice 2008, s. 311
